Mars 1992

 

Ishte një mbrëmje e ngrohtë ajo e datës së zgjedhjeve të përgjithshme. Nuk mund të flinim pa mësuar nëse po fitonte vërtet PD-ja si pritej. Zbritëm të shkonim pranë ndërtesës së Partisë opozitare, që kishte ngjallur shpresat e gjithë shqiptarëve. Cuditërisht në trotuarin para saj nuk kishte njerëz. Më vonë me ne u bashkua Ilkë Rrëmbeci me të shoqen. Veprimtarët e PD-së hynin e dilnin në ndërtesën, që ishte edhe shtabi elektoral i partisë opozitare. Nuk donim të hynim e të pyesnim se si ishin rezultatet për Korçën pasi nuk e ndjenim veten pjesë e asaj partie. Madje edhe veprimtarët na shihnin si me çudi se ç’bënim ne atje.

Për ne ishte një mbrëmjeshumë e rëndësishme se sillte largimin nga pushteti të një Partie famëkeqe, që kishte sunduar për gati 50 vjet dhe kishte sjellë edhe në krye të pushteteve lokalë gjithfarë njerëzish me karaktere të dobëta. Ndoshta edhe mendonim se po hidhej hapi i parë për t’ju bashkuar familjes europiane perëndimore. Na dukej edhe e habitshme se si “Korça flinte” atë natë natë të madhe. Ndoshta vazhdonte të mbetej e përmbajtur, pasi kishte bërë detyrën për të votuar opozitarët. Ndoshta se kishte parë shumë ndryshime pushtetesh të pafrytshme. Ndoshta se nuk emocionohej lehtë. U kthyem në shtëpi pasi mësuam që edhe një kandidat i PD-së në një zonë të thellë kishte fituar, që tregonte se shumica e deputetetëve ishin të opozitës. Televizioni vazhdonte të jepte rezultate për në zonat e tjera.

Të nesërmen në mëngjes u morr vesh se pushteti i takonte opozitës. Njerëz të shumtë kishte në sheshin kryesor, por jo të organizuar. Vetëm një letrar i moshuar kishte dalë me një parrullë pro fitores dhe ecte i vetëm mes shikimeve të turmës. Disa muaj më parë i kishin arrestuar të birin për një vrasje. Nuk dija se me kë ta ndaja gëzimin e madh që ndjeja. Në një lokal ku shkoja shpesh pashë një të njohur të PD-së, të cilin e njihja për idealist. E përqafova dhe i thashë me patetizëm: “Ne fituam përfundimisht! Këta ronxhobonxhot sot fitojnë nesër humbin se për interes kanë hyrë në politikë!” Tundi kokën në shënjë miratimi. Më vonë mësova se dhe “idealisti I butë“ merrte rryshfete të vogla në Gjendjen Civile.

Nuk kam arritur të kuptoj se përse “ujërat e vrullshme” të protestës gjithëpopullore antikomuniste sollën gjithë atë “baltë“ në krye të shoqërisë korçare në veçanti dhe shqiptare në përgjithësi. Kështu ndodh gjithmonë gjatë ndryshimeve të mëdha? Ishte shoqëria shqiptare tejet e infektuar gjatë viteve të Diktaturës?

Një vit më vonë, kur flisja për këtë problem me një jurist, i cili kishte qënë në një nga mbledhjet e para të formimit të PD-së, më tregoi se gjysma e sallës ishte me bashkëpunëtorë të sigurimit, që njiheshin si të tillë. Kjo e kishte bërë të largohej nga politika. Më tej u faktua, që dy kryetarët e parë kishin qënë të tillë dhe ndoshta edhe shumë të tjerë. Bashkëpunëtorët e Sigurimit nuk mund të ishin idealistë. Por idealistë nuk ishin edhe shumë batakçinj , të cilët panë mundësinë për të zënë poste dhe më vonë kërcyen nga një parti në një tjetër, për të mos u ndarë nga pushteti, që sjell vlera monetare.

Shoqëria shqiptare, duke përjashtuar këtu individë të veçantë, mbeti e drejtuar nga “llumi”. Këtu përfshij edhe njerëz , të cilët mund të kenë aftësi apo janë profesionalisht të zotët, por me deformime të mëdha në karakter, që i bën të afrojnë kriminelët në pushtet dhe të bashkëqeverisin me ta. E megjithatë, atë natë të ngrohtë marsi ndodhi një ndryshim i rëndësishëm. Njerëzit u ndjenë më të lirë dhe patën më shumë mundësi të zgjidhnin rrugët e jetës sipas cilësive të tyre.

Të paktën Diktatura nuk do kthehej më!