Një fjalim elitar

 

Unë nuk kam provuar ndonjëherë nga këto “elitarkat”, por duke u habitur shpesh me mënyrën se si flasin politikanët, analistët dhe juristët (dhe jo vetëm ata) në Shqipëri thashë të provoj njëherë. Të më ndjejnë ata, që nuk janë elitarë se mund të kenë vështirësi në kuptimin dhe zbërthimin e ideve që do shpalos më poshtë:

“Nga i gjithë këndvështrimi objektiv dhe bashkëkohor, që do i qasem problematikës në fjalë do varen edhe përfundimet që gjithkush mund të nxjerrë ose të interpolojë midis rrjeshtave, në rrjeshtat dhe në kombinimin e tyre të ndërsjelltë. Nëse aksentimi paraprak, që do zhvendosë fokusimin e përgjithshëm në disa prej pikave më të errëta të lokacioneve të ndryshme, të cilat përfaqësojnë zhvillimin vertikal dhe të inklinuar, do na ndihmojë në klarifikimin e disa prej mjegullnajave paragjykuese, ne do jemi në gjendje në këtë epokë të dixhitalizuar të determinojmë prioritetet.

Cdo gjë ka një pikënisje fillestare tek habitati i vet dhe vetëm me një transformim të organizuar në mënyrë spirale ne do hamendësojmë se ndryshimi mjedisor në pikpamjen e tij më elokuente mund të bëjë të mundur lëvizjen nga pika A në B, kur sikundër përmendëm pika A është habitati dhe pika B është synimi dinamik i finalizimit të objeksionit. Atëhere le të ndalemi fillimisht në pika C, që si ndërmjetësim tranziciomal merr një rëndësi të dorës së parë dhe gjithkuptimore sepse pikërisht aty gërshetohen trajektorja, mënyra e zhvillimit, metodat e përdorura dhe të gjithë faktorët e tjerë minorë, të cilët si do shohim më poshtë do jenë determinues për të gjithë procesin kryesor.

Po pse ndërmjetësimi tranzicional, që mishërohet në Pika C, që në këtë rast humbet funksionin e saj si pikë sepse merr atributet e procesit, ka rëndësinë filozofike të evolucionit, ndërsa dy gjendjet e tjera, të cilat deri vonë konsideroheshin si prioritare dalin thjesht si ndihmëse të ngarkesës emotive të procesit?

Ne jemi të lidhur pafundësisht ngushtë me habitatin sepse konjicioni ynë ze fill racionalisht dhe emocionalisht atje, por njëkohësisht na shërben si një platformë shtytëse drejt një trajektoreje të re, që jo vetëm I ngjan flurudhës të një procesi balistik, por synimin e ka të na shpjerë mendërisht atje ku nuk kemi qënë. Tek e panjohura. Pra e panjohura merr në vetevete vlerën e dyfishtë të qëllimit dhe të zeros duke bërë në këtë rast ngjizjen e dy ekstremeve më të papranueshme teorikisht, të cilat janë Hiçi dhe Infiniti. Domethënë në një anë kemi platformën, që po braktisim për një rrugëtim shumëfunksional mes një morie kodesh dhe algoritmesh alternative, dhe në anën tjetër kemi Zeron, që mbart njëkohësisht tërë kualitetet e të Pafundmes.

Le ta fusim një herë veten në trenin imagjinar të Ainshtajnit, edhe pse problematika që po prekim është e natyrës filozofike-sociologjike dhe jo e fizikës kuantike, ndaj si e tillë edhe pse po përdorim analogjinë klasike të përdorur nga gjigandët mbi shpatullat e të cilëve qëndrojmë, nuk mund ta thjeshtësojmë në nocionet bazë të shpejtësisë së dritës. Pra treni edhe është se ne jemi brenda tij, por në të vërtetë nuk ekziston se është I zëvendësuar nga një media tredimensionale, që nuk mund të mbahet në binarë të caktuar. Pikërisht ky është procesi dhe nëse kemi kuptuar këtë do jemi në gjendje të demostrojmë edhe rezultatet e përgjithshme dhe ato individuale, të cilat rrjedhin në përfundim të tij, jo sepse duam ne ose se kemi arritur qëllimin, por pikërisht se duke dashur të përdorim opsionet alternative gjatë trajektores ne kemi arritur, tek ajo ç’ka kishim synyar që  kaherë. Zëvendësimin e habitateve me procesin.

Ju faleminderit.