Grimcat e borës që fluturojnë përreth

Grimcat e borës që fluturojnë përreth

Dhe nuk dihen në vijnë qiellit

A pullazeve,

Nuk ndalin kërcejve mbetur pa gjeth,

As tokës,

                Avllive

                                Dritareve.

Në një përdredhje marramendëse

Si ajo e mendimeve të mija,

Në faqen stërmadhe gri të qiellit

Lenë një të pakuptueshëm lëmsh,

Me gjithkahëse miliarda vija.

Ndalni një çast të bardha flokëza,

Që gëloni brenda të mijave tëmtha!

Cdo gjë është pafundësisht e madhe,

Po aq sa pafundësisht e vogël është.

Mes skajesh të tejlargët torturuar

E brishta mendje,

Hapërdarë,

Nuk mund të ketë përqëndrimin fatkeq,

Përqëndrimin që të shpie tek e vërteta,

Të cilën sa e duam aq dhe i trembemi,

C’kuptim ka jeta?!

Zhytem në të pakuptueshmin lëmsh

Sepse nuk dua të ndjek asnjë vijë.

Grimcat e borës gjithnjë do fluturojnë përreth,

Për të fshehur të vërtetën lemeritëse

Që gjithnjë si kërcënim,

Mes nesh do rrijë.