Ajo po më priste më tej,
Me flokët ngjyer
Dhe rrudha tek sytë.
Nuk dija nëse duhet të trembesha
Apo nga gëzimi të hovja
Për këtë martesë të dytë.
Kishin vite
Të gjithë ata që më duan
Që më thoshin:
“Kjo nuk është jetë,
S’ke përse të jetosh vetë,
Jetën në çift ti nis,
I vetmuar vuan edhe në paradis!”
Dhe unë që në mëdyshje tundja kokën
Frigesha të hidhja të domosdoshmin hap,
Atë që të kthen mes normalëve,
Që të bën të ndjehesh i plotë,
Që qiejt dhe detet të hap.
Më pas,
Në një ditë kur shiu binte litar,
Dhe mungesa e çadrës më zgjoi të tjera ndjenja,
Mendova të gjithë të njohurit përqafuar
Dhe pa u tutur,
Të rëndësishmin vendim thashë të marr.
Në një shitore të pengjeve
E lashë lirinë e vyer,
Tani ajo pak më tej më pret,
Me të ëmbël vështrim,
Me rrudha rreth syve
Dhe flokët e ngjyer.
No comments:
Post a Comment