Patri-al

Një i njohuri im, të cilin e vlerësoj shumë, më quajti Patri-al, që sipas tij është shkurtimi i “Patriot portalesh”, një cilësim që unë e kuptoj si “ata që bëjnë gam gam portalesh dhe që nuk ju bëhet vonë për Shqipërinë se jetojnë gjetkë“.

Unë e kam theksuar disa herë, që nuk jam patriot. Nuk jam nga ata , që bëjnë me pëllëmbë para gjoksit simbolin e shqiponjës. Madje as jam në gjendje të votoj për zgjedhjet e përgjithshme dhe vendore edhe pse jam ende i rregjistruar familjarisht si votues. Dikush ndoshta edhe e hedh votën në emrin tim.

Shqetësohem edhe për dikë që përdhunohet në Bangladesh, edhe për dikë që pengohet në kufirin mes Kanadasë dhe Amerikës dhe për dikë, që vritet në Brazil. Por më shumë shqetësohem për ato që ndodhin në Shqipëri, sepse atje kam jetuar dhe kam ende të afërm dhe miq. Eshtë kjo gjë, që më shtyn të shkruaj dhe asnjë mllef personal ndaj Ramës, Peleshit apo ndaj ish-bashkëpunëtorëve të Sigurimit. Kur vizitoj Shqipërinë ndjehem keq për të njohurit e mij, që nuk janë në gjendje të thithin ajrin e Lirisë, sikundër e thith unë dhe plot shqiptarë të tjerë, që jetojnë në vendet e zhvilluara perëndimore. Jo se në vendet tona nuk ka padrejtësi, korrupsion dhe shpërdorim të pushtetit, por janë ku e ku më të pakëta se në Atdhe.

Të gjitha këto që po përmend marrin minimumin e përpjekjeve të mia. Nuk më kushtojnë as një qindarkë dhe nuk më venë para asnjë lloj rreziku. Ndaj nuk mund ta quaj veten altruist. Në të kundërt do isha nisur të jetoja në Shqipërija dhe të vija çdo gjë që kam në përpjekjet për të përmirësuar shoqërinë shqiptare. Nuk e bëj këtë sepse më mungon ndjenja e fortë e patriotizmit dhe se kam kuptuar që jetojmë vetëm një jetë. Nuk jam i gatshëm ta jap për Shqipërinë!

Por nuk mund të rri mënjanë, pa u përfshirë qoftë edhe cektësisht, në ato që ndodhin në vendin tim dhe kryesisht në qytetin tim. Sepse thellësisht besoj se ato që mendoj dhe shkruaj janë shumë pranë të vërtetës dhe mund të ndihin qoftë edhe shumë pak në përmirësimin e gjendjes së shoqërisë shqiptare. Por edhe nëse nuk ndihin aspak, nuk kanë asnjë efekt në mendjen e atyre që lexojnë shënimet e mia, kanë një rëndësi personale. Mund t’i them vetes: “Unë nuk heshta!”

Edhe pse “nuk heshta!” nuk e dëgjon kush kur ja them vetes, sërish shpresoj që jehona në mijëra kthinat e Internetit, të mund të dëgjohet nga një adoleshent, vajzë a djalë, që do kuptojë se heshtja është gjëja më e keqe në kët univers dhe që vret më shumë edhe se veprimet agresive të keqbërësve.