“Open Balkan” dhe Goran Bregoviç

Unë nuk i njoh dokumentat që lidhen me të ashtuquajturin “Minishengen ballkanik” dhe as me nismën “Open Balkan” të firmosura para dy-tre javësh nga kryeministrat Rama, Vuçiç dhe Zaev. “A priori” nuk besoj tek asnjeri prej tyre sepse i përkasin klasës së politikanëve të korruptuar ballkanas. Gjithashtu e paragjykoj marëveshjen për faktin se nga 6 vendet e Ballkanit perëndimor në të kanë marrë pjesë vetëm gjysma e tyre. Sidomos flagrant është rasti i dy shteteve shqiptare që nuk janë në një mendje me njëri tjetrin për këtë marëveshje.

Duke e përsëritur, që nuk di në hollësi se përse bëhet fjalë, nuk mund të them as nëse ka të drejtë Rama apo Kurti, ose të dy gabojnë pjesërisht. Por fakt është që nëse shqiptarët nuk janë në gjendje të shkojnë si çift në këtë “dasëm ballkanike” nuk duhet të shkonin fare. Eshtë në logjikën më të thjeshtë të marëveshjeve ndërajonale.

Por çështja duhet parë edhe realisht, se më pëlqen apo nuk më pëlqen mua, Rama, Vuçiç dhe Zaev janë krerët e zgjedhur me vota të vendeve përkatëse. Edhe shumë vendime ndërajonale do merren prej tyre qofshin pozitive apo jo për Shqipërinë dhe gjithë rajonin. Ndaj edhe etiketimet si “të shitur” apo “tradhëtarë“ nuk vlejnë, ashtu si nuk vlejnë elozhet për kryeministrin shqiptar, i cili njihet për amatorizëm në marëdhëniet ndërkombëtare.

Mbështetësit e Ramës sulmojnë Kurtin, duke e paraqitur marëveshjen “Open Balkan” si të sugjeruar nga Amerika dhe Bashkimi Europian dhe Albin Kurti po prish marëdhëniet e Kosovës me Amerikën dhe BE-në. Por edhe nëse Amerika dhe BE duan t’i japin një zgjidhje sa më të shpejtë çështjes së Kosovës dhe Ballkanit Perëndimor, kjo nuk do të thotë se është zgjidhja që duhet të pranojnë domosdoshmërisht shqiptarët e Kosovës. Të Mëdhenjtë shpesh shohin sim und të jetë zgjidhja më optimale dhe jo ajo më e drejta. Për Kosovën për shembull u gabua shumë në marëveshjen e Dejton-it mes administratës së Klinton dhe Millosheviçit.  Edhe gabim të jetë Kurti, ai përfaqëson vullnetin e më shumë se gjysmës së elektoratit të shtetit të tij. Dhe vullneti i kësaj gjysme duhet të pranohet se për çështje të rëndësisë kombëtare ka shumë rëndësi që konsensusi i popullsisë të jetë sa më i gjërë.

Por në gjithë këtë mesele, muzikanti boshnjak Goran Bregoviç nuk hyn fare. Edhe sikur ftesa e tij të jetë pjesë e një “plani djallëzor të paramenduar” të Ramës për të goditur Kurtin. Reagimi “patriotik” i mbështetësve të Albinit në Kosovë dhe kundërshtarëve të Ramës në Shqipëri në rastin më të mirë duhet quajtur “idiot”, kurse në rastin më të keq “zjarrvënës në marëdhëniet mes shqiptarëve”.

Në vitin 1981 instrumentistët e Filarmonisë së Izraelit kishin votuar në favor të luajtjes të një pjese të Vagnerit gjatë një koncerti, gjë që kishte 40 vjet që konsiderohej tabu në Izrael për shkak të antisemitizmit të Vagnerit dhe faktit që ishte kompozitori i preferuar i Hitlerit. Zhurrmën më të madhe në sallë, që solli edhe ndërprerjen e koncertit, e shkaktuan një numur i vogël spektatorësh dhe më së shumti dy nga punonjësit e sallës që merren me prerjen e biletave dhe tregimin e vendeve. Të gjithë izraelitët e apasionuar pas muzikës klasike dhe sidomos muzikantët mbetën thellësisht të zhgënjyer nga një shfaqje kaq ekstreme ndaj artit të madh.

Edhe nëse kriminelët e kampeve të përqëndrimit frymëzoheshin nga muzika e Vagnerit para se të fusnin njerëzit në dhomat e gazit, përsëri për këtë nuk ishte faji i muzikës dhe as i Vagnerit. Për më tepër, shumë nga të mbijetuarit e kampeve tregonin se zakonisht SS-ët gjermanët dëgjonin valset e Shtrausit dhe këngë operetash.

Arti i vërtetë nuk shijohet dot as nga kriminelët dhe as nga nacionalistët. Për ta janë krimet dhe sherret.