Te tjera rubaira nga Hafiz

8

Kjo lule vjen nga i dikujt si unë dhe

Gëzim ka brenda, nuk ka se si e fsheh,

Eshtë shoqja ime, e imja e besuar,

Erën e kandë të tij tek unë le.

9

Ti ende shpreson të ndyshojë fati;

Duhet të trembesh kur ikën çasti.

Më the “nuk ka ngjyrë pas të zezës”,

Të zeza kisha flokët, por po zbardhin.

10

Në kohë të rinisë s’ka më mir’ se pija

Me dëfrimin lidhur, të kalon mërzija

Bota është veç e përkohshme bujtinë,

                                                                                    Më mirë të mbytesh, kur çahet anija.

11

Me ar në këtë botë ble çdo njeri

Po t’ja japësh në vend a ngadalë, gjithsesi.

Edhe Narcisin ble, më krenarin në botë,

Se në kokë e ka kurorën me flori

12

Mos më lerë atë fytyrë të dashuroj;

Mos lerë të dehurin verëshitësin të përqafoj’.

Sufi, ti e di ku na shpije kjo rrugë,

Të dehurin dhe dashnorin mos i turpëro!