Vdekja nuk vjen në tropik
Në shishe e kanë mbyllur
Dhe e ka mbuluar kuqëlimi.
Mes ahkëlash drurësh erëmirë
E kanë torturuar
Dhe mjaltë i japin bashkë me verën
Gjallë ta mbajnë,
Nga gjumi i kuq kapluar,
Për tu sjellë më mirë.
Nga ajo shishe të gjithë pimë,
Vezullim vdekjeje të robëruar,
Të kuq si rubin,
Me një ëmbëlsi frike
Dhe athësi shpirti në fund,
Në buzë më shumë e mbajmë
Për të mos thithur tjetër rrekemi me mund.
Zgafellave të ëndjeve
Na zbret ky lëng
Që kthehet në lumë,
Na rrit kureshtjen ç’na prêt skutave,
Të errëtave skuta të epshit,
Ku nuk duhet dritë,
Vetëm zjarr pa flakë,
Plot vrull,
Edhe pse gati në gjumë.
Si të tjerët dhe ne,
Në këtë balet gjymtyrësh
Ku melodia ndjehet
Edhe se pa zë,
Përmendësh zbulojmë lëvizje të reja,
Tkurremi një çast
Dhe të shumëfishuar shpërthejmë,
Në të skëterrshmen “pas de deux”.
Me lëvizje të kursyera duarsh
Vendasit na treguan eliksirin,
Dobinë tek e mbrama,
Nëse mes ritesh ngadalë pi,
Të ngjeshurën magjike “mamahuana”.
No comments:
Post a Comment