E hajthme, t’kuqe flokë
Nga rrobat bërë trokë
Të duket varfëria
Dhe bukuria.
Për mua, tukeq poet,
I ligshti trup, që t’vret
Plot me vula mavi
Ka ëmbëlsi.
Mban më me hijeshi,
Se sa e Romës peri
Mban sandalet e rralla,
T’rëndat nalla.
Nuk është zhele e shkurtër,
Kinda stofi pa zhubër
Të një petku të rëndë,
N’takat tënde;
N’vend t’getave çikë
Një e praruar thikë
Nuk le të t’vriten syt’
Këmbën të ndrit;
Kordelet lidhur keq,
Lenë të shohim për dreq,
Jo njërin thith por dy,
Si joshës sy;
Hiret për të të parë
Ler’ të të prekin krahët,
Me gishtat që ngërthejnë
Le të gjejnë
Perla të më t’thellit
det
Prej të Bellosë* sonet,
Që adhuruesit blenë,
Të të kenë,
Poetët fillestarë
T’kushtojnë poem’n e parë,
Presin të prekin nën shkallë
Tënden nallë;
Plot dashnorë pa frikë,
Ronsari**, plot fisnikë,
Cadrën do të t’përgjonin
Të të shikonin!
Do kishe në shtratin tënd,
Aq puthje sa nuk ka vend
Në gjunjë do kishe për mot
Valua*** plot!
-
Megjithatë ti dorën nder
Xhingla të t’japin i merr,
Ke frikë mos dalësh huq,
Në udhëkryq.
Sytë t’kapin menjëherë
Stoli që nuk kanë vlerë
-Oh më fal, nuk mundem sot
S’ti ble dot!
Shko pa patur n’trup stoli,
Parfum, diamantë, flori,
Veç n’tënden lakuriqësi
Imja peri!
No comments:
Post a Comment