Ti frigesh XXVI

Përse nën këtë diell që djeg,

Ndërsa valët përplasen në breg,

Ti mundohesh të më heqësh nga mendja?

Castet e nxehta,

Puthjet e shpeshta,

Përkëdheljet e lehta,

Shpërthimet e befta,

Kur mbi ne sundonte ëndja.

Nuk mund të dënosh mrekullinë

As kapërthimet të bësh me faj,

Deti më të shpeshta ka shpërthimet,

Në të rralla ditë është vaj.

E ndërsa krahëve kremin mbrojtës ju shkon,

Ti dridhesh.

Unë jam në mollëzat e gishtave

Edhe në shkumën e valëve jam,

Ndaj edhe frigesh.