“O Sali o hero, Shqipëria ty të do!”

Histeria e Kuvendit Kombëtar të PD-së, kur në sallë hyri Sali Berisha dëshmoi se Rama jo vetëm do qeverisë i qetë edhe për katër vjet të tjerë, por do vazhdojë zullumet e korrupsionit sëbashku me “Rivjedhësat” e tij. Opozita jo vetëm nuk do jetë në gjendje të ketë zërin e saj të fortë në Parlamentin shqiptar, por nuk ka për të pasur as mbështetjen e administratës amerikane. Një opozitë anemike, e diskretituar, e manipulueshme nga ai që e shkatërroi 24 vjet më parë pasi shkatërroi edhe Shqipërinë.

Jo vetëm brezi i jonë dhe ai poshtë nesh, por edhe brezi i tretë, që nuk ka jetuar asnjë ditë nën Diktaturë e vuan kompleksin e adhurimit të Liderit të përjetshëm.

Eshtë shumë i qartë edhe në forcën tjetër politike, atë që është pasuesja e drejtpërdrejtë e Partisë së Punës.

Ngjarja e djeshme më solli ndërmend një kategori politikanësh të djathtë, të cilët me mendje i kam quajtur përgjegjësit kryesorë të zgjatjes së pafund të tranzicionit në Shqipëri.

U vetëquajtën “Qënderstarët” e vitit 1997 dhe disa viteve më tej. Ndonëse nuk i kujtoj të gjithë emrat ishin Azem Hajdari, Genc Pollo, Jozefina Topalli, Sokol Olldashi, Astrit Topuzi, Jemin Gjana, Blerim Cela, dhe shumë të tjerë, që në dallim nga të djathtët me njëfarë logjike, jo vetëm nuk e kritikuan Berishën për katastrofën në të cilën e futi Shqipërinë në muajt e parë të vitit 1997, por e mbështetën të mbetej në krye të PD-së përjetësisht. Shumë prej tyre mbetën të pakënaqur prej tij më vonë dhe u larguan në një mënyrë apo në tjetrën duke dëshmuar se nuk ishin aspak “qëndrestarë“, por një racë karrieristësh, të cilët donin me çdo kusht të ishin sa më pranë kreut të PD-së duke luftuar me njëri tjetrin.

PD-ja në vitin 1997 e humbi shansin të ndahej nga Berisha dhe të krijohej si një forcë politike me tipare perëndimore, ku do funksiononte demokracia e brendëshme, që do ishte mirëpritur nga shoqëria shqiptare dhe do ndihmonte rritjen e kulturës demokratike në Shqipëri. Tani, edhe 30 vjet më pas nga lëvizja antikomuniste në Shqipëri, demokracia shqiptare është jo në gjendjen e saj foshnjore, por në atë të paralindjes. Klithmat pro-Berishës së përmbysur më sollën ndërmend fshatarët e Korçës, që i sollën me kamiona në shkurt të vitit 1991  për rivendosjen e bustit të Enver Hoxhës në qendër të qytetit. Fshatarët e gënjyer thërrisnin “Kush s’e do Enverë sytë le të nxjerrë!” duke i bërë karshillëk qytetarëve të Korçës, të cilët i shihnin me përçmim, se disa ditë më parë kishin vrarë frikën duke rrëzuar statujën e Diktatorit.

Tani “kooperativistët e PD-së“ i bëjnë karshillëk Amerikës duke klithur: “O Sali o hero Shqipëria ty të do!”