Rastësitë kobndjellëse në historinë tonë.

Në një intervistë për gazetën italiane “Arte”, Edi Rama përmendi një fakt jo shumë të njohur më parë, që pasi ishte i stabilizuar në një koloni artistësh në Paris, erdhi në Shqipëri për funeralin e të jatit dhe gjatë vizitave të ngushëllimit i propozuan të bëhej ministër i kulturës në qeverinë e Fatos Nanos. C’ndodhi më pas është historia e këtij vendi në fundin e shekullit të kaluar dhe e gjithë këtij shekulli që po jetojmë.

Kur e lexova u trondita dhe menjëherë më shkoi mendja në një pasdite të vjeshtës të vitit 1941 dhe rastësia që u bë vendimtare për jetën e brezit tim dhe e e brezit të prindërve të mij. Si është treguar shumë herë në mediat shqiptare, më 8 nëntor të vitit 1941, Koço Tashkoja duhet të shkonte në mbledhjen e “pajtimit të Grupeve Komuniste shqiptare nga e cila mund të krijohej Partia Komuniste. I shqetësuar se njëri nga përfaqësuesit e grupit të tij, që duhet të ishte në mbledhje nuk kishte ardhur ende nga Korça për shkak të vështirësive të transportit, qëlloi që takoi në rrugë Enver Hoxhën dhe e pyeti se ç’kishte në plan për të bërë atë darkë. “Nuk kam ndonjë gjë të madhe, se nuk do shkoj në Rrugën e Brrakës ku shkoj zakonisht darkave.”- ju përgjigj ish-pedagogu i Liceut të Korçës. “Cingeneja me të cilën kaloj mbrëmjet ka bestytni dhe nuk punon natën e Shën Mëhillit…Paragjykime të kota, po kuptohet niveli!”

Enveri pranoi të shkonte në mbledhje, atje u pëlqye nga Miladini dhe si përfundim ne “u shojtëm nën diktaturë“, për të mos përmendur me mijra të pushkatuar. Nga që rrugët nuk ishin të ndërtuara mirë, nga që Koço Tashkoja nuk u vërdallos ca më shumë në Pazarin e Tiranës, ose më mirë nga që jevga e rrugës së Brrakës ishte supersticioze dhe bënte pushim natën e Shën Mëhillit, që merr shpirtrat.

Dhe ja një rastësit jetër e kobshme , që po dërrmon brezin e fëmijëve të mij dhe të fëmijëve të tyre dhe nuk dihet se kur do mbarojë. Kristaq Vlash Rama takohet me Krijuesin pikërisht kur Nanoja nuk kishte se kë të vinte Ministër të Kulturës. Edi po ndiqte në Paris karrierën e shumëndërruar të piktor-skulptorit dhe në vend të kishim në Qytetin e Dritave një tjetër autoritet të artit botëror në rangun e Kadaresë rastësia e sjell të kemi Ramën për kryeministër për disa dhjetvjeçarë. (Nuk është çudi edhe që të mos ketë qënë plotësisht i rastësishëm largimi i parakohshëm nga jeta i Kristaq Ramës, se kreu i socialistëve kishte kohë që nëpërmjet Ben Blushit rrekej t’i mbushte mendjen Edit të kthehej nga Parisi, por pa fakte nuk mund të hedhim këtë akuzë të rëndë në shpatullat e ngushta të djalit të Thanasit.)

Po ç’i kemi bërë Perëndisë që na kurdis të tilla lojra kaq të kobshme rastësish mbi rastësi?

Një dandy i viteve ’30 le Parisin ku jetonte për mrekulli pa punë e pa zanat dhe kthehet si “Taras” në Shqipëri dhe një ekzibizionist le Parisin e viteve ’90 për tu kthyer si “Taras 2”