Rruga e gështenjave

Pse e vranë atë rrugë,

Rrugën,

Që më shpinte në të filmave botë

Sa shpejt vrapoja trotuararëve të saj

Me rrasa mbuluar,

Për të arritur tek porta e kinemasë

Edhe pse ishte vonë

Edhe pse ishte e kotë?

Hapësirën me kurora gështenjash mbuluar

Ku nuk lagesha as në shi;

Dhe mes të rriturve dredhoja,

Për t’ju shpëtuar pellgjeve

Dhe indiferencës së tyre

Pështjellë në fësh-fëshe të hirta

Dhe këpucë të zeza

C’ka atë kohë quhej rini.

Murin e lindjes i hoqën

Dhe me dritë të bardhë

E vranë pafajësinë e saj intime,

Të mbuluar me trungje gështenjash

Me të trashë lëvore,

Dhe bashkë me të fëmijërinë time

Të hazdisur të djelash

Të stolisur kristalesh dëbore.

Me shumë kripë vranë

Pasqyrat e krijuara në akull

Ku rrëshqisnim mbi mijra hargalisje

Binim

Dhe ringriheshim sërish,

Pa ditur se kolovajzeve të jetës

Ku dhjetra ranë,

Do ishte e pamundur të gjeje rinisje,

Si është e pamundur të ardhme të ngresh

Mbi themele të vjetra shtëpish.

Mua ma vranë atë rrugë gështenjash

Pa thyer vitrinat ku mbështesja hundën,

Ishte një “natë e ngadaltë kristalesh”

Natë shumëvjeçare

Edhe pse përzjehej me ditën,

Vrasja,

Që më bëri të merrja udhën.