Celentano- Mbreti (jo vetëm i injorantëve)

Adriano mbushi para dy javësh 80 vjet. Edhe pse sot, e quaj ndër këngëtarët e mij më të preferuar, të të gjitha kohrave, nuk ka qënë që shumë herët i tillë. Edhe pse dija suksesin e tij dhe famën në gjithë Europën me “24 milla bacci”, “Ragazzo della via Gluck” apo edhe “Chi non lavora- Non fa l’amore”, preferoja Morandin dhe Ranierin. Afrimin e vërtetë ndaj tij ja dedikoj Rikut dhe më vonë Binit.

Riku kishte një manjetofon italian, me disa shirita me këngë të viteve ’60 të Adrianos dhe jo vetëm, që i dëgjonim shpesh gjatë viteve të adoleshencës, por edhe na i përkthente tekstet, që të bënin më të afërt me botën e këngëve të tij. Atë kohë dija vetëm njëzet fjalë italisht, nga ato që i dinin të gjithë ata, që dëgjonin “Hit Parade”. Në Korçë nuk kishte kanale televizive italiane ndaj, ç’kishte mbetur në mendje nga Sanremot e Majk Bonxhornos, përzjehej me “Hit Parade” dhe “Canzone per l’estate”, të cilat ishin të vetmet emisione radiofonike, të cilat edhe i dëgjoja ndonjëherë (Nuk kam qënë kurrë i apasionuar pas radios, as në zbore, plazhe apo udhëtime).

Riku dinte shumë mirë italisht dhe nuk jam i sigurt, nëse kishte mësuar me ndonjë metodë apo duke lexuar e dëgjuar nga pak. Në këngët , që kishte në shiritat e tij, “shkëlqente” “Storia d’amore”, por unë kisha të preferuarën time “E voi ballate”. Ende  e kujtoj fillimin: “…riempite il mio bichiere…”

Në Tiranë, kur shkova në universitet,  ishin thuajse të gjithë “fansa” të Celentanos, me përjashtim të atyre që ishin të apasionuar pas “hard rock”. Bini e njihte italishten po  aq mirë sa dinte frëngjisht dhe herë herë më tregonte për këngë të veçanta të Adrianos, kohën që ishin krijuar dhe historinë, që kishin pas.

Ende e kam në mendje spjegimin e tij të hollësishëm të “Preghero”, të cilit i jepte edhe llogjikën e kuptueshme të një artisti, që ndodhet në një sukses të paparë dhe duket se po shkëputet nga besimi tek Zoti.

Ne ishim materialistë të bindut në rininë tonë, se na dukej se çdo gjë spjegohej aq logjikshëm nga filozofia marksiste, por Bini edhe pse nuk ishte fetar, kishte më shumë një lloj agnosticizmi në raportet e tij me natyrën, Zotin, jetën edhe vdekjen. Megjithatë duhet të them, se bisedat e thella filozofike nuk kanë qënë kurrë pjesë e bisedave tona. C’ka reflektohej, ishte në bisedat e zakonshme rreth historisë, letërsisë dhe artit dhe personaliteteve botërore.

Në rini, pra, Adrianoja u bë për mua, këngëtari italian më i preferuar dhe që kur filluan kanalet italiane edhe në Korçë, nuk humba kurrë asnjë “show” të tij. “Il Re” është i tillë jo vetëm për forcën artistike, por mbi të gjitha për botën e tij të madhe dhe shpirtin e madh.

Duket, që të vonuar më se tre dhjetvjeçarë nga shoqëria perëndimore, ne jemi ende në brezin e Sinatrës, Presllit dhe Celentanos.

Edhe dhjetra vite të tjera për ty Adriano!