E bardha largon demonet

Bora bukur mbi pemët ka ngrirë

Një zog e hijeshon,

Megjithëse i vetmuar;

Të bardha janë fushat,

Të çlodhura në qetësinë e tyre

Presin për tu bleruar.

Zbres në tonën rrugë

Dhe pres të më dalë një sutë

Një e bukur drenushe

Që të plotësojë përsosmërinë

E të përhershmes jetë.

Kristale pastërtie,

Përkundje qëllimesh të kulluara

Nën një të kaltër të brymëzuar

Ku me krahë ndjehesh

Edhe pse vetë,

Rrini larg demonë

Të së përditsmes së bardhë,

Që nën rrotat e makinave

Kthehet në të fëlliqur vijë!

Ngopuni gostive tuaja makabre

Mbi fate njerëzish shtruar!

Gajasuni me gojët lakmitare,

Në larushaninë e ngjyrave epshore!

E bardha tek ju nuk mund të rrijë.

Më mjafton për  t’ju harruar

Ky ndriçim, që t’lëbyr sytë

Bryma që ngurtësohet rreth mjekrës,

Zogu vetmitar,

Ndërsa shpresoj,

Rrugën të më presë një sutë.