Luçiana
E gjeti Luçianan vetë, në një tryezë të Klubit të oficerëve
aleatë, atje ku e kishte lënë majori Anzak, që i dehur ishte bashkuar pranë
banakut me ca oficerë, që këndonin, gjë që dëshmonte se nuk ishte vetëm i pirë,
por edhe budalla.
“Dëgjo, unë do kërcej me ty, po mos të shkojë mendja se do
fle me ty” i tha ajo, para se Josariani të hapte gojën.
“Kush ta kërkoi?”e pyeti
Josariani.
“Nuk do të flesh me mua?” u hodh ajo e çuditur.
“Nuk dua të kërcej me ty!”
Ajo e rrëmbeu për dore dhe e shpuri në pistën e kërcimit.
Dansonte ku e ku më keq se ai, por kjo nuk e pengonte të shkrihej e tëra në një
melodi xhitërboks me një kënaqësi të papërmbajtur, që ai nuk e kishte hasur
ndokund, deri sa këmbët e tij nisën të bëheshin gjithë miza, ndaj e shkuli nga
pista dhe e tërhoqi drejt tavolinës, ku vajza që duhet të kishte tundur më parë,
i lagavitej Arfit me duart rreth qafës së tij, ndërsa bluza ngjyrë portokalli i
ishte ulur poshtë sytjenave të bardha dhe në të njëjtën kohë këmbente fjalë të
ndyra me Haplin, Orrin, Kid Sempsën dhe Xhonë e Uritur. Thuajse ishin pranë
tyre, kur Luçiana papritur e shtyu drejt një tavoline bosh, ku mund të rrinin
vetëm të dy. Ishte me të vërtetë një vajzë e gjatë, e kolme, dëfrenjëse, me
flokë të gjata e fytyrë të bukur, ngacmuese, flirtuese, e këndshme dhe joshëse.
“Mirë“ tha”Po pranoj të më
heqësh darkën, por mos të të shkojë mendja se mund të flesh me mua.”
“Kush të tha?” pyeti i çuditur
Josariani
“Nuk do të flesh me mua?”
“Nuk dua të të heq darkën.”
Ajo e nxorri nga klubi dhe e shpuri në një restorant
illegal, poshtë ca shkallëve të ngushta, plot me vajza qejflesha, tërheqëse, të
zhurrmshme, që dukej se njiheshin me njëra tjetrën dhe plot oficerë të
ndërgjegjshëm, të kombësive turli lloj, që kishin ardhur pas tyre.
....
(vijon)
No comments:
Post a Comment