Dy vitet e fundit nxorrën në dritë të hapur atë çka fshihet
pas “sjelljes politikisht korrekte” në Amerikë - Racizmin. Në biseda me njerëz
të ndryshëm në pjesën veriore të shtetit të Nju Jorkut, më binte në sy
“urrejtja” ndaj Obamës dhe zezakëve, islamikëve, meksikanëve dhe lëkurëkuqve.
Dhe kjo jo vetëm nga “të bardhët evangjelistë“, të cilët njihen për këto
pikpamje, por edhe nga italianë të brezit të dytë, emigrantë rusë të brezit të
parë, bile edhe nga emigrantë shqiptarë. Tek miqtë e mij me ngjyrë dalloja një
stepje për të hyrë në debat dhe solidarizim me njëri tjetrin. Amerikanët e vërtetë
(lëkurëkuqtë) nuk përzjeheshin në biseda politike, por i shihnin me një lloj
bezdije të tëra palët. Dukeshin të qetë në fatin e dhimshëm të tyre. Të bie në
sy qartë, që racizmi ka rrënjë të thella në shoqërinë amerikane dhe ngjarjet e
dy viteve të fundit vetëm i kanë bërë më të mprehta dhe më të shfaqura në dritën
e diellit.
Racizmi në një masë të madhe njerëzish, i shoqëruar me vështirësi
ekonomike dhe me nivel të ulët arsimor të popullsisë është receta e përkryer e
fashizmit. Në anën tjetër, urrejtja klasore (një lloj tjetër racizmi) e shoqëruar
me krizë ekonomike dhe me propagandë materialiste është një recetë tjetër, që
ka sjellë rritjen e komunizmit në vendet e Europës Perëndimore gjatë shekullit
të XX-të. Amerika i shpëtoi kësaj dukurie në sajë të një popullsie thellësisht
besimtare, por edhe në sajë të mekarthizmit të viteve ’50.
Fushata e fundit elektorale dëshmoi se pjesët e ndryshme të
popullsisë amerikane po shtyheshin larg qendrës në politikë dhe kjo për shkak të
zhgënjimit të plotë nga “establishment”, që nëpërmjet politikave zyrtare të Partisë Demokratike dhe Partisë
Republikane mban të njëjtën “statu quo”.
Prirja e “establishment” është të mbahen ato ç’ka janë
arritur në të drejtat e njeriut, të ruhet gjuha “politikisht korrekt” në
mjedise publike dhe ekonomia të zhvillohet duke krijuar lehtësime për
korporatat.
Por ka një realitet, i cili nuk mund të fshihet me gjuhën e
zakonshme të gënjeshtërt politike.
Diferenca ekonomike
sa vjen e bëhet më e madhe ndërmjet superpasunarëve dhe shtresave të tjera të
popullsisë.
Trump nga njëra anë dhe Bernie Sanders nga ana tjetër, ishin
dy kandidatët më të pëlqyeshëm për shtresat e gjëra të amerikanëve. Një pjesë e
simpatizantëve të Sanders votuan për Trump në shtetet kyçe të Pensilvenias,
Ohajos dhe Miçiganit duke i dhënë fitoren e paparashikuar. Përgjithësisht, këta
votues janë punëtorët e bardhë, të zhgënjyer plotësisht nga “establishment”.
Nëse rritja ekonomike e vitit të kaluar, nuk vazhdon edhe
për disa vjet (sipas teorisë ciklike të krizave, shpejt pritet një e
tillë)atëhere propaganda ideologjike e ekstremeve bëhet edhe më efikase dhe më
shumë e më shumë njerëz do vrapojnë për të përqafuar gjysëm të vërtetat e
Marksit, ose të ideologëvëe fashistë.
Që tani, duken konfrontimet mes zezakëve dhe të “arianëve”.
Një pjesë e mirë e popullsisë, mbështet komentet e Trump ndaj emigrantëve me
ngjyrë, që vijnë nga “vëra e ha…”. Në rast se në zgjedhjet e këtij viti
(midterm elections) do arrijnë të fitojnë kandidatë të të dy ekstremeve, më
shumë konfrontime do ketë në politikën amerikane.
Konfrontimet në politikë rrjedhimisht sjellin një konfrontim
më të ashpër në grupet shoqërore. Dhe në një vend me popullsi të armatosur, me
prani të grupeve paramilitare, të tilla përplasje mund të sjellin pasoja
katastrofike.
Rreziku i ideologjive ekstremiste dhe i populizmit është
konkret në Amerikë dhe duket se elitat politike dhe ekonomike nuk po bëjnë përpjekjet
e duhura për t’i neutralizuar.
A do jetë ky vit një vit kyç?
Të shpresojmë të jetë i tillë, por për mirë.
No comments:
Post a Comment