Nga se më vjen kjo dëshirë
Që shpesh sytë tek dritaret
Që më çojnë në vendin tim t’i mbaj?
Të shoh fëmijë të kërrusur
Teksa kërkojnë fushave të plehrave,
(Tani i quajnë “landfill”)
Shpirtrat e varrosur të të rriturve
Dhe dot s’mund të qaj?
Të mësoj se të ndershmin
Një grusht njerëzish e përcjellin
Në të fundit banesë
Ndërsa grabitësin në panteon e nderojnë
Dhe dot s’mund të shkrehem në dënesë?
Të dëgjoj paturpësinë
Teksa çirret në foltore
Dhe me stërkalat e rrenave
Zhyen gjithshka të pastër mes njerëzve
Dhe pasurohet
Me helmin që të rinjtë ju futin venave?
Mbyll gjithshka që atje më shpie
Dhe mundohem të prehem
Tek “Klemenca e Titos”; të harroj.
Por nuk mundem,
Se atje janë njerzit si unë,
Shumë ëndrra atje ende kacavirren,
Kujtimet,
Shpresat
Netët
pa gjumë,
Genet e të parëve,
Me tokën përzjerë atje janë
Dhe klithin deri sa ngjiren:
“Atje ku je të shohim
Në të akulltat netë
Të ngrira si dhe ne.
Në do që kurrë mos ngelesh vetë,
Sytë i mbaj në këtë dhe!”
No comments:
Post a Comment