Rrobat i kishim diku larg. Në qoshen e fushës së blertë të
futbollit dhe nuk mund të iknim nga tribuna e mbuluar. Ishte marrëzi në atë
shi. Edhe pse më vonë, nga shpati i malit ata do fillonin të shtinin me
artileri.
Në mes të stadiumit ne nuk kishim si të mbroheshim edhe
sikur të arrinim të gërmonim llogore të thella.
Dikush pritej të vinte për të kontrolluar. Dikush tepër i rëndësishëm.
Atij i bindeshin edhe ata, që shihnim në shpatin e malit. Armiqtë imagjinarë, që
shpejt do nisnin të qëllonin me predha manovër, por që gjithsesi do pëlcisnin.
Fusha ishte shndruar në një pellg të madh, por rrobat ende
shquheshin në qoshen e largët. Në vesh më pëshpëritën “Pozicionet tuaja janë në
Amsterdam .” “Po nuk është port Amsterdami?-pyeta. Ai ishte larguar pa
dhënë përgjigje dhe ne u ngritëm të shkonim drejt qytetit. Diçka e madhe duhet
të kishte ndodhur, se askush më parë nuk kishte përmendur Amsterdamin. Ne as e
njihnim atë qytet. Për më tepër binte shi me gjyma.
Me siguri ishte NATO.
Edhe pse qendra e tyre është në Bruksel.
Ata mund të planifikojnë gjitshka me hollësi. Edhe
pozicionet tona në një qytet të panjohur. Kanë shumë personel. Të gjithë kanë
studiuar shkolla të mira ushtarake dhe dinë ç’bëjnë.
Ne nuk ka se si të kemi hyrë gabimisht në listat e tyre. Nuk
ka se si ta dinë, që unë jam një oficer artilerie në rezervë, kurse ti vetëm në
këmbësori. Ishin të shkruara të gjitha në biletat , që humba. Ato, që kishin
edhe numurin e pozicioneve tona. Ne jemi me të dhëna të plota në listat e tyre.
Edhe pse ka kaluar një kohë e gjatë nga grumbullimi i fundit ushtarak.
Nuk na thanë asgjë për të luftuar kundër kujt përgatitemi.
Nuk ndjejmë frikë përveçse nga shiu që nuk pushon.
Fundja një lojë ushtarke është.
Ata dinë tani gjithshka për ne.
Ndonjë ditë do luftojmë?
......
No comments:
Post a Comment