Unë besoj në barazinë;
Në fëmijët që lindin të pastër
Të njëjtë,
Deri sa vinë mes nesh
Dhe mësojnë se është më e lehtë
Të shmangesh nga “10 porositë”;
Se është më mirë të kesh.
Mund të rri edhe duarlidhur,
Kur tjetrit ja rrëmbejnë gjënë;
Kur në derën e të pazotit trokas
E në fytyrë ma mbyllën
Mund të qesh hidhur
E të mendoj
“Kështu qe e thënë“.
Por ndërsa të përlyerit
Me të hijshme rroba veshur,
Më thërrasin gjithë gaz
“Eja se festa filloi!’
Nuk mbahem dot,
Nuk mund të rri pa ju përveshur:
“Bufonë, ne nuk jemi njëlloj!’
Do mbetem i tillë
Deri në fund të jetës.
Me idenë se të gjithë jemi të barabartë,
Por para Zotit,
Atje ku gjithshka shihet qartë.
Por kur të afroheni
Për të më stërpikur,
Gjuhën jo kurrë s’mund ta kafshoj.
Edhe në shtrat të jem i ligur
Do klith:
“Ne nuk jemi njëlloj!”
No comments:
Post a Comment