Ata sërish erdhën.
Këtë rradhë maska kishin në fytyrë
Doreza që ju mbulonin gishtat me lyrë
Dhe përreth sofrës u derdhën.
Nga pas gjithsejcili
Një kimono që mbante një çantë
Të gjitha pa tipar të veçantë
Me buzë ngjyrë karafili.
Ti kishe kohë që flije
Në të fundit banesë larguar
Por me mend në parmakët e praruar
Ngriheshe dhe shkoje si hije.
Prekje gurët e latuar
Si dikur në t’bukurën rininë tënde
Të mirëgdhendurit në të tjera vënde
Kur çikje me duar
E s’mund të ndjeje ti
Drithërimën që veç malli të sjell
Mermeri më i shtrenjtë dot s’e ndjell
Si i Korçës guri gri.
Ti druaje plot frikë
Se mos kjo turmë laramane
Zgjedhur në banimet e çdo ane
Mureve do linte pikë.
Pikë të pikëllimit
Shkatërrimtarit të mendjes sonë
Zullumqarit të mbrëmjeve vonë
“Nulit” të qytetërimit.
Nuk doje t’i lije
Gojët e hapura në histeri,
Lakminë e tyre në ngjyrë flori,
Por ishe ve] hije.
Nuk doje të nëmnjë
Buzëve ve] e bukur shqipe pat dalë,
Lehtim ti sillje me të ëmblat fjalë
Ag deri buzëmbrëmje.
Mëshirove atë bandë
Horrash dhe grykësish të kënaqur
N’banesën tënde papritur shfaqur
Fisnikja, e mira Sandë
No comments:
Post a Comment