“Unë, Aljosha dhe Aliu”

Komentet e fundit të Ramës rreth politikanëve të tjerë shqiptarë të sjellin në mendje titullin e një libri për fëmijë të poeteshës armene Silva Kaputikian(dikur sovjetike) të botuar tek ne në fillimin e viteve ’60, “Unë, Aljosha dhe Aliu”. Rama e ka ndryshuar në variantin “Unë, Iliri dhe Saliu”, që është ku e ku më i butë se varianti i shkrimtarit Ben Blushi “ Iliri, Saliri dhe Deliri”.

Edi Rama konfirmonte një të vërtetë, që në këto dy dhjetvjeçarë janë vetëm tre politikanë, që kanë dominuar jetën politike në Shqipëri. Sali Berisha, Ilir Meta dhe Edi Rama. Kjo është një e vërtetë e hidhur, se në të kundërt nuk do ishim në këtë gjendje, ku njerëzit që duan të largohen shtohen dita ditës.

Por komenti i Ramës shkon përtej të vërtetës. Ai jo vetëm vlerëson si “të nivelit të tij” vetëm dy politikanë, por dy, deri diku “të atrofizuar”. Berisha për shkak të moshës dhe largimit nga posti i kryetarit të PD-së. Meta për shkak të detyrës si President, që të paktën edhe për pesë vjet nuk e le të “tregojë dhëmbët”. Pra nënteksti është i qartë: “Shqipëria do apo nuk do më ka vetëm mua! Të gjithë të tjerët janë të kategorisë së dytë e të tretë”

Problemi i krijimit të një klase politikanësh është problem i hershëm i tranzicionit shqiptar, por pas 27 vjetësh, të kemi sërish një realitet të tillë, jo vetëm është në dukje absurd, por edhe shumë i dëmshëm për vendin.

Cilin politikan mund të mbështetin ambasadorët e huaj dhe emisarët e tjerë të Brukselit dhe Uashingtonit, prej të cilëve presim aq shumë?

Partitë (lexo-krerët e tyre) kanë punuar si e si të asfiksojnë, çdo lloj personaliteti, i cili ka ambicjen për të qënë prijës në të ardhmen. Kështu ka ndodhur në fillim me Selamin dhe Pollon në PD dhe më vonë me Blushin në PS. Edhe Bashës ju “dhurua” një pozitë e dobët, me dhjetra “kolonelë“ kundërshtarë përreth. Në LSI(një parti gjysëm private), posti drejtues ju dha Vasilit për dy muaj, për t’ju dhënë një depueteteje të LSI-së, që rastësisht fle në një shtrat me prijësin e mëparshëm, Ilir Meta.

Më e keqja është, se kjo pranohet sin jë gjë e natyrshme brenda partive, por edhe në opinionin publik “Po normal ai , që është Lider  do mundohet ta mbajë  pushtetin sa më gjatë!” Dhe duket e llogjikshme, se tek ne pushteti njehsohet me fitimet personale.

Por si mund t’i biesh gjoksit se po “bën shtet”, kur brenda partisë jo vetëm nuk lejon zhvillimin e personaliteve të tjera, por as që përpiqesh të “kultivosh” një grup me politikanë të rinj, që do vazhdojnë punën e nisur nga parardhësit?

Askush nuk është i garantuar se do gdhihet të nesërmen edhe pse tek ne logjika e sigurimit të jetës, së pronës është ende në hapat e para.

Po siguria e pushtetit?

Duke nxjerrë zëvendëskryeministra nga anonimati formohet shteti? Një grua e panjohur, e papërvojë në administrim do drejtojë qeverinë nëse Rama aksidentohet apo humb jetën?

Brenda partisë nuk ka asnjë personalitet të shquar.

Shqipërisë i shërben kjo “strategji e tokës së djegur”?

Vendi duket, që nuk është gati “për të papriturat” e janarit 2018.

Në rast të një skandali të madh, që mund të përfshijë edhe Ramën, duket se edhe zgjedhjet e reja nuk do mund të zgjidhin “ngërçin” politik të krijuar nga Rama, Berisha dhe Meta.

Basha sulmohet vazhdimisht nga brenda partisë dhe nga mediat.

Kryemadhi është e pabesueshme për shkak të së kaluarës të së shoqit.

Personalitete të tjera thuajse se nuk ka.

Ndaj Rama ndjehet i mbrojtur pas parrullës “Unë, Iliri dhe Saliu”.

Ndërkombëtarët, për hir të ruajtjes të stabilitetit kanë të drejtë të mbyllin edhe të dy sytë ndaj paudhësive, se një sy ka kohë që e kanë mbyllur.