Jo të gjithë janë njëlloj

Në ato netë të marsit 1997, kur të gjithë ishim mbledhur në shtëpitë tona për të mbajtur fëmijët e mbrojtur nën krahët tona, kishte njerëz, që dolën për të bërë diçka të mirë. Vetëm.

Nuk jam i sigurt nëse ishte nata e dytë apo e tretë, pasi çdo gjë ishte dorëzuar e shkatërruar, kur plumbat ishin jo vetëm në ajër, por edhe në vitrina dyqanesh, edhe në porta shtëpish, kur shoku im Riku doli nga shtëpija për të mos pritur vetëm nga të tjerët.

“Po ty ç’të duheshe?” e pyeta të nesërmen dhe ai si i zënë në faj më tha “Po mund të rrihet pa bërë gjë fare?” As nuk më tregoi se ç’i shkonte në mendje, vetëm më tha se si i kishte “telendisur” disa delenxhinj, që ishin kapardisur në Prefekturë, në krye të Komitetit të Shpëtimit Publik. Njerëz të thjeshtë, i kishin treguar se disa nga njerëzit e Komitetit, kishin qënë në krye të bastisjeve në Depot e Rezervave.

Riku nuk ka luftuar kurrë për të pasur një post. I përket një brezi dhe një shoqërie, që qëndron larg të qënit mes Prijësave. Ndonëse ka shumë cilësi të dikujt, që mund të drejtojë shumë mirë.

Atë natë as nuk telefoni ndonjë nga ne, shokët e tij, për të mos qënë i vetëm. E dinte, që ishte me rrezik.

Jo të gjithë janë në gjendje të marrin të tilla vendime.

Pjesa më e madhe e jona, presim që gjërat të na i bëjnë të tjerët dhe pastaj çuditemi, që këta “të tjerë“ në të shumtën e rasteve janë ose kriminelë ose oportunistë.

Kështu ndodh edhe tani, kur përditë pyesim njëri tjetrin “Po si s’u gjend një i mirë të merret me këto punë? Vetëm legenat dhe hajdutët!’

Dhe kur shikojmë dikë të mirë, që përpiqet të bëjë diçka dhe për këtë e sulmojnë e kemi në majë të gjuhës: “Po atij ç’i duheshe?”

Psuhtetin pas viteve ’90 ne nuk na i rrembyen të korruptuarit dhe hajdutët.

Ne ja u lamë atyre.

Cdo ditë e nga pak.

Dhe kështu, ata, që kishin dalë për të mbrojtur bustin e Enverit, si Ridvan Bodeja në Librazhd u bënë ministra në kohën e Piramidave dhe edhe 8 vite të tjera pasi Piramidat patën shkaktuar atë tmerr të vitit 1997.

Ne I lamë duke thënë “C’më duhet mua?”, “Po ti ç’ngatërrohesh me këto punë?” deri sa një ditë të bukur menduam vetëm si të shpëtonim fëmijët nga vendi ku kemi eshtrat e të parëve.

Shpesh, kur shkruaj, më vjen turp për këtë.

E megjithatë shpresën nuk e humb sepse ka edhe njerëz të ndryshëm nga unë.

Si shoku im Riku.