Për të zbritur atje ku je ti.
Nuk di nëse do më duhen
Gremçat e ëndrrave,
(Kurrë më parë nuk kam provuar
Të zbres pa rëndesë)
Por më s’mund të pres
Për një doracak të pashkruar
Dhe të pa lënë mbresë,
Ku një i gjallë drejt jugut shkon nëpër shi.
Më tërhiq,
Më fort
se një rruzull stërmadh
Tërheq rruzullin e vogël,
Dhe i lagur mes rrëkeve
Do rrëshqas si një gogël.
Me dashuri mbushur
Më e dëndur se uji i rëndë,
Që në shpërthim ja u kalon rrufeve
Në qiejt e ngrysur.
Tek ti do gjej
Si ndodh qysh kaherë,
Të voglat grimca që ndrijnë si ar.
Trupave t’ja uhedhim edhe këtë herë,
Të ndrisim në këtë vjeshtë
Me drurë të zhveshur
Dhe shi që bie litar.
No comments:
Post a Comment