Uji është gjithnjë poshtë,
I rëndë,
Si i vdekjes mendim.
Po aty e gjej më të lehtë pështjellimin,
Lehtë,
Pa mundim,
Të kristaltë e pa zgjidhje,
Ndër leshterikë psesh.
Kridhem,
Peshën e humb
Pa patur frikën e kohës se do rrjedhë;
Veç plluskon,
Në këtë kotësi idesh,
Që pikëlojnë në ajrinë mes nesh
Këtë të djelë.
E djelë e qullur lotësh
Mbetur pranë pjatës së paprekur,
Ndërsa dy gishta të tejzgjatur metali
Marrëzisht duan të kapin shiun,
Diku për ta mbjellë,
Larg në shkretimin e mekur.
No comments:
Post a Comment