Rëndësia e Mësonjtores së Parë Shqipe

(Për ata që nuk e dinë dhe për ata që shtiren se nuk e dinë)

Ka një difekt të trashëguar nga historiografia e periudhës së Diktaturës, të cilin kam frikë se nuk e kanë korrigjuar ende historianët shqiptarë të sotëm. Ka të bëjë me rëndësinë e Mësonjtores së Parë Shqipe në formimin e shtetit shqiptar.

Për tu treguar të drejtë me veten tonë, me paraardhësit dhe me fëmijët tanë, ne kemi qënë të vonuar në të shkruarën e gjuhës sonë. Kombe më të rinj se ne e patën bërë shekuj më parë.

Këtu del pah gjenialiteti i Rilindjes tonë Kombëtare, e cila edhe pse e nënvizuar gjatë periudhës së Diktaturës së Proletariatit është paraqitur në një dritë si ju kishte interesuar Clirimtarëve.

Fuqitë e Mëdha nuk do njihnin kurrë pavarësinë e një kombi në Europë pa dëshmuar dy cilësi:

E para, që kishte aftësi shtetformuese dhe vetëqeverisëse.

E dyta, që kishte një gjuhë të lëvruar mirë dhe që shkruhej.

Këto dy gjëra, më shumë se dëshira për të qënë “më vete”duheshin për tu paraqitur në tryezat ku vendoseshin fatet e kombeve të vegjël. Ne të dyja nuk i kishim. Ndaj Rilindasit “ngritën në qiell” epopenë e Skënderbeut dhe njëkohësisht u nxituan të bënin të shkruar gjuhën shqipe dhe të krijonin arsimin në këtë gjuhë.

Refreni i komunistëve se “Populli jonë e ka çarë rrugën e historisë me shpatë në dorë“ është pjesërisht i vërtetë dhe theksohej për të justifikuar marrjen e pushtetit nga ana e tyre me pushkë.

Shqipëria nuk u bë nga pushka! Përpjekjet e armatosura gjatë luftrave ballkanike ndihmuan për të arritur Mëvetësinë, por ajo nuk do arrihej dot kurrë pa Mësonjtoren e Parë Shqipe.

Shteti Shqiptar hedh hapin e parë të tij, atë mëngjes kur fëmijët e parë korçarë hynë në atë prag të shenjtë!

Jo të gjithë e dinë këtë, por problem më i madh është me ata, të cilët e dinë dhe për një qëllim apo tjetër, qëndrojnë në heshtje për mos i dhënë rëndësinë që ka.

Diku duhet të jenë historianët e shquar të këtij vendi, ndoshta edhe në Akademinë tonë të Shkencave, që bëjnë sikur nuk dëgjojnë, rreth përçudnive të fundit ndaj tempullit të gjuhës, arsimit dhe Mëvetësisë shqiptare.

Mos heshtni të dashur akademikë, që nuk e kini për gjë të “therreni” ndonjëherë edhe për mustaqet e Celo Picarit!

Shenim: Pikture ne vaj e Celo Picarit me mustaqe jo bige.