Zum zum

Këtë emër ka patur dikur një bar në bllok, që rrinte hapur 24 orë. Nuk di të them me saktësi se në cilën rrugë, se shkoja vetëm natën atje, por kujtoj se diku pranë, përballë tij ishte një tjetër bar, që quhej “Carlsberg”. Blloku i vitit 2004 duhet të ketë ndryshuar shumë. Ishte kakofonik edhe atë kohë, por tani frigem se duhet të jetë rritur dendësia dhe me të edhe rrëmuja.

Në barin “Zum Zum” atë dimër të largët merrja zakonisht një “çokollatë të nxehtë“, që ndryshon shumë nga e zakonshmja “chocolat chaud”, që është ajo që ne e quajmë kakao. Cokollata e nxehtë e atyre kohëve ishte një pllakëzë çokollate e shkrirë dhe shpesh në të dukeshin edhe lajthitë, ose ndonjë lloj mbushje tjetër prej fabrikimit. Ishte e shijshme dhe me shumë kalori. Në “Zum Zum” mund të dëgjoje nga gjithë llojet e muhabeteve dhe dialekteve. Më të shumtit ishin të rinj gjysëm të dehur, që pasi ishin mbyllur baret, ku kishin qënë, përfundonin në “Zum Zum”.

“…e kam msu dje. Ke Zoguzi po bajn nji si tip kalimi apo ur a si di]a ndërtimi qi me e pa prij avionit u dukte si gërma E dhe R…e kupto…Ed Rama. E nuk o kaq, se ma posht po e bojn i tip kompleksi qi dukshe si Z dhe V po n’fakt osht N dhe V, e kur e shikon nga sateliti t’katra bashk u dukte si ENVR…me ni fjal o vazhdimi…e kupto…”

Një kokë me një palë sy të mbyllur tundej në shënjë pohimi para të riut që tregonte se ]’po ndodhte në Zogu i zi. Nga tryeza më tej dëgjohej një zë i trashë burri, i cili fliste për di]ka të panjohur, të cilën ose të cilin i përsëriste shpesh:

“…panjohur si një top futbolli nga një qoshe në një qoshe dhe…kur kam qënë i vogël e dinja mirë që…panjohur dukej sikur zbriste nga mali…kur nuk është karakteristike ska pse të thuash se gjoja stili e ku e di unë…panjohur se Shekspiri nuk i binte kontrabasit dhe as ndonjë vegle tjetër, pork jo s’do të thotë se nuk…i panjohur në lidhje me larjen e levenxeve, që të duket sikur një mësues për 40 vjet me rradhe duke qënë përfaqësuesi i fëmijëve dhe të rriturve…kur në atë vend janë futur ca kioska që ku di unë se nga i gjejnë dhe nuk marrin parasysh…dhe pa njohur atë që e thotë edhe Ni]eja në një vënd që tani nuk më kujtohet…”

Bashkëbiseduesi i tij ishte një burrë i zbërdhyltë me një kokë të tejxgjatur dhe shpatulla të ngushta që bluante vazhdimisht me dhëmbë fara luledielli dhe lëvezhgat e tyre i nxirrte me kujdes me majën e gjuhës dhe I kapte me dy gishtat e dorës së djathtë për t’I futur më pas në një qese të dytë. E ndërpreu ritin kur dëgjoi “Ni]eja” dhe ]akarriti sytë, por më pas vazhdoi me qetësi të mblla]itej pa u tutur shumë.

Ndoshta në të njëjtin paraagim apo disa ditë më pas, një zë autoritar gruaje dëgjohej mbi zërat e dy shoqeve të saj, që rrëkëllenin gota  me martini, pasi kishin lëpirë më parë gjithë shije ullinjtë e shkuar në një bigëzë plastike:

“…e ka thon shum bukur Pjetri qi kta jan specialista dhe jo socialista, se me kishin kjen socialista do kishin ba di]ka për socialen. Por po ta shikosh socialja osht përtok e osht i fush ku ne si organizat joqeveritare duhet të delegojmë gjithë kontributin bashkëkohor tonin…”

“…po normal” u përgjigj një nga lëpirset e ullinjve dhe vazhdoi me martinin ndërsa folësja vazhdonte:

“…se trysnia e kondicionuar nga të gjitha rrethanat social-ekonomike mund të rrëzojë jo vetëm Kryetarin e Bashkisë, por edhe Kryeministrin, Presidentin e më gjërë…e kini parasysh se përse e kam fjalën…ndërkombëtarët…” dhe ju shkeli syrin pas syzeve me skelet të madh shoqeve joqeveritare.

Kështu gdhiheshin netët në barin “Zum Zum”, diku në bllok, deri sa një pragmëngjesi, një djalë i gjatë i shoqëruar nga dy vajza fundshkurtra, nxorri një pistoletë Zastava dhe ja vuri në kokë një djali, që duket se kishte zgjatur më shumë se duhej një vështrim të pacipë në këmbët e vajzave fundshkurtra. Ishte hera e fundit e imja në atë bar, të cilin e kujtoj gjithnjë me shumë mall. Sa shumë mësova rreth jetës së Tiranës, ato orë të shtyra të nat]s, duke rrufitur lëngun viskoz të ]okollatës së shkrirë, që në një bar të vogël të një mikut tim në Kor]ë, e bënte vetëm banakieri i turnit të dytë.