Piktorja

Ajo pikturonte ëndërrat

Në kanavacet e prera agimeve.

Dhe nxitonte,

Nxitonte,

Që ngjyrat e asaj ç’kishte parë

Mos zbeheshin.

Si në afresket,

Kur gipsi mpikset shpejt

E nuk mund të bësh më korrigjime.

E tillë jeta është,

Një vrap i çmendur drejt të pafundmes,

Kur arti të pushton të gjithin

Dhe më s’ka kohë për dëfrime.

Në katedralen e madhe të Gjithësisë

Ajo rreket të mbushë me ngjyra niken e saj.

Akuarel,

                Pastele,

                                Akrilik,

                                                Vaj

Nuk ka kohë të zgjedhë.

I rrëmbyer është përroi i jetës së saj,

I vrullshëm,

                Ndjesi mbushur;

I tillë vazhdimisht do rrjedhë.