I ngujuar pres vetë.
Ndoshta diku sillesh në ajri,
E brishtë porsi pranvera,
Në të majit ditës së tetë.
Unë nuk di se ç’pres
Edhe pse nuk ndjehem si në dramë absurde.
Ndoshta i tillë është maji
Shpresa bulëzuar
Drejt asnjë qëllimi,
Si në një strehë të vjetër mbuluar me furde,
Kur drita bije
Mbi një të varfër sofër,
Mbuluar nga një tis pikëllimi.
Përreth janë malet me brenga.
Prej tyre asgjë nuk mund të zbresë
Veç një trishtimi të mjegullt.
Hiçi pasqyrohet mbi të barit vesë
Pa asnjë tingull,
Ngjyrë,
A
trajtë
Në këtë ditë kur nuk di se ç’pret
Rrethuar nga një
kotësi e pashëmbullt.
No comments:
Post a Comment