Më pas se një pikiatë avioni,
Unë ngjitem lart pa mund,
Mes qiellit
Dhe një piste betoni,
Të gjatë po aq sa pritja,
Ty të kërkoj,
Por nuk të gjej kund.
Diçka është përzjerë,
Tmerrësisht ngatërruar
Tek nisjet dhe të beftave mbërritje.
Pranvera gjithshka ka bulëzuar
Mendjet e njerëzve,
Të
qiejve rregullatorë,
Të
këtij shekulli vite.
Duke dihatur i ngjitem të Paqes Urë,
Me shpresën se atje do jesh,
Duke u mbrojtur nga të shoferëve shikime,
Për të mbajtur të fshehtë,
C’ka ka ndodhur mes nesh,
Diçka që nuk ishte parë kurrë.
Mbuluar nga bulëzat e djersës,
Dhe nga i rralli shi,
I ngujuar pres vetë,
Ndoshta diku sillesh në ajri,
E brishtë porsi pranvera,
Në të majit ditës së tetë.
No comments:
Post a Comment