Pragu

Sa shumë doja të më flisje,

Ndërsa ulur tek pragu jot isha!

Mëngjes i të dielës,

Me kumbim këmbanash

Dhe gra që ktheheshin nga kisha.

Krifën e verdhë kishe zbuluar

Dhe një vështrim të akullt,

Thua nuk më kishe parë ndonjëherë,

Thua aq shumë isha plakur.

Me pas shpatullat ktheve gjithë kujdes

Dhe u largove me ecjen tënde të sigurt.

Diçka nuk kishim lënë në mes?

Deri këtu kishim mbërritur?

Këmbanat vazhdonin të binin,

Të përzishme,

Si për një ecje mortore;

Me shpinën nga e jotja derë,

Para meje dhjetra rrugë dhe deti,

Nuk kishte më  rëndësi cilën do zgjidhja,

Larg do isha,

Shumë larg,

Ndërsa gjithshka e mirë e imja

Atje mbeti.