Porta

C’ka ishte ajo ngrehinë

Me dritare të mbërthyera nga brenda

Dhe të mbyllura grila?

Nuk mund të ishte murgeshash kuvend

Në atë rrugë të qetë,

Mbushur me vila.

Ai e dinte se ajo atje fshihej,

Vetes më shumë se të tjerëve.

Pas muresh të lartë

Në një oborr gjithë lule,

Spërkatur mbrëmjeve

Nga drita e butë e fenerëve.

Do priste gjatë,

Netë të tëra

Që porta të hapej nën të menteshave kuitje.

Më e bukur se kurrë ishte buzëqeshja

Ai brofi i gëzuar

Pas gjithë asaj kohe në pritje.

Buzët bashkuan atë buzëmbrëmje,

Në ajrin e mbushur aromë jargavani;

Mesjetar peisazhi ishte

Edhe petku i mëndafshtë,

Dridhja e lehtë e gishtave të tyre

Para asaj stërmadhe porte,

Nën vështrimet përmes grilave

Që larg prej jetësh i mbanin.