Dhimbja

Unë vij nga thellësitë e territ,

E territ të plotë ku nuk duken as pemët.

Dhimbjen kam shaluar,

Njësh bërë me të;

E kamzhikoj me një fshikull të helmët.

Diku është fshehur drita

E lëbyrta që kthehet e kristaltë,

Ajo që vitesh e prita

Kur isha i ngujuar,

Në errësirën e pamatë.

E ndërsa oqeani është tërhequr

Edhe ai në pritje të dritës,

Kalorës i një dhimbjeje që rritet bëhem,

Mbi zverkun e saj mbledhur,

Mpakur,

Shpirtin cergosur,

                Prej ankthit cfilitës.

Ndër grila të bardha drita pështjellë

E zbehtë,

                E pafuqishme,

                                E brishtë,

Nuk mund të më ringjallë shpresën,

As të zvogëlojë dhimbjen që rreket të më qorollisë,

Terri i përjetshëm më përpin,

Më tërheq sërish në të zezën e tij pisë.