Me kohën
Me kohën që shkon, çdo gjë tej mbërrin.
Harrojmë fytyrën, harrojmë dhe zërin
Zemra që fort rreh më nuk ja vlen
Shiko më tej, le të ikë se gjë s’të gjen.
Me kohën,
Me kohën që shkon, çdo gjë shkon tej.
Ajo që doje, që në shi e kërkoje
Ajo që shquaje me një të vetëm shikim
Pas fjalëve, pas rrjeshtave, pas të sajit trukim,
Një betim solemn për një natë të bukur,
Me kohën si çdo gjë është zhdukur.
Me kohën,
Me kohën që shkon, çdo gjë shkon tej
Dhe mbresat e shtrenjta, që të lanë portretet
Në një galeri, zhbiruar me sytë e vdekjes
Të shtunën në mbërmje kur ngrohtësia të le.
Me kohën,
Me kohën që shkon, çdo gjë shkon tej.
Për atë që besoi në lëngimi, në asgjëja,
Për atë që e la erën, la dhe perlat,
Për atë që shpirtin shiti për dy aspra
Para ç’ka heqim zvarrë si bushtrat e ngathëta,
Me kohën vjen në dinë,
tretet larg.
Me kohën,
Me kohën që shkon, çdo gjë shkon tej.
I largon dëshirat, dhe nga zërat largohesh
Ato të gjorat që të pëshpërisnin me zell
Mos u kthe vonë dhe kujdes mos ftohesh.
Me kohën,
Me kohën që shkon çdo gjë shkon tej.
Dhe ndjehesh i zbardhur si një kalë plak,
Dhe ndjehesh i ngrirë në të rastësisë shtrat,
Me vetminë pranë, por dhe pak rehat,
I mashtruar nga vitet e ikura aq larg,
Me kohën dashuria aq e pat.
No comments:
Post a Comment