Ime më

“Ty të kam lindur në ditë me nishan, duke gdhirë Shën Thanas.” – i thoshte gjyshja ime nënës time, për të mos ngatërruar ditën e lindjes të shënuar në dokumenta me ditën e vërtetë.

Kishte ndodhur 93 vjet më parë, në një shtëpi të vogël buzë Lumit të Korçës pa praninë e kujt tjetër. Ashtu I kishte lindur të katër fëmijët gjyshja ime, në një dhomë në fund të shtëpisë, duke u mbajtur fort me duar pas qepekut, që mbulonte shkallët e qilarit dhe duke thirrur në fund “Nënë e bëra!” dhe e vjehrra shkonte për të prerë kordonin që lidhte nënën me fëmijën e porsalindur.

Ishin kohë të tjera, më të vështira, por fëmijët që mbijetonin ndoshta ishin më të fortë dhe me imunitet më të lartë se fëmijët e sotëm.

I patën vënë emrin e së jëmës, me besimin se kjo do ndikonte për të mos patur fëmijë të tjerë. Mbeti më e vogla dhe më e përkëdhelura.

Ka një lloj paradoksi të pazgjidhshëm në raportin që ke me prindërit, njerëzit që të kanë sjellë në jetë dhe mbeten më të dashurit. Nuk ke jetuar pjesët më të bukura të jetës së tyre. I ke njohur në kohët kur ju janë shtuar hallet dhe bëjnë gjithshka që fëmijët e tyre të jetojnë më mirë. Duke dhënë edhe kafshatën e gojës për ta.

E tillë ishte nëna ime.

Të tilla ndoshta janë të gjitha nënat, por gjithkush di atë që e ka mëkuar, përkëdhelur dhe e ka mbajtur në krahë.

“Do më kërkosh dhe nuk do më gjesh!”- më thoshte herë herë.

Ishte e sigurt për këtë gjë se ashtu kishte kërkuar deri në pleqëri nënën e saj.

E mira nëna ime!