Vjeshtë me pata të egra.

Lotët m’i ndej në të tuat qerpikë

Të thahen lotëtë që më kanë mbetur

E ngashërrimat veç të rrinë pezull.

Dhimbja nuk më sjell më frikë,

Dhe psherëtimat thellë janë tretur;

Mendimet shpërndarë nëpër mjegull.

Qiellit gri tufa me pata të egra

Të fundit që drejtohen për tek ti

Duart du të zgjat e të luaj diçka

Në ato hieroglife të lindjes të shtrembra

Që padurimisht ndrrojnë në sfondin gri

Të kuptosh që për mua “je gjithshka”.

Mos u tremb nga ky qiell i vrenjtur

As nga shirat që na depërtojnë në shpirt

Nga bryma që dihatjen na ndal në flegra

Sytë i mbaj lart të gjesh mesazhin e fshehur.

Cdo gjë lëviz, çdo gjë drithërin

Në këtë vjeshtë pa lot dhe plot pata të egra.