A është Edi Rama i pafytyrë?

Ndoshta kryeministri shqiptar mendon se të jesh politikan i sukseshëm duhet të jesh i pafytyrë. Ose po qe se do përdorim një shprehje nga fusha e tij e kompetencës, të jesh si n jë portret i Pikasos i periudhës së kubizmit, ku tre dimensioneve i shtohet edhe dimensioni i kohës dhe përzjehen profili me ballorin dhe me “tepelekun” e tij gjysëm tullac.

Në fjalën e tij të sotme para deputetëve-ushtarë të PS-së, ai mbajti një fjalim alla Erdogan, ku mbizotëronte përpjekja për tu treguar trim dhe i drejtë, por mbi të gjitha përpjekja për tu shfajësuar.

Lejtmotivi nuk ishte “A është Saimiri i pafajshëm?”, por “A kam unë ndonjë faj”?

Kryeministri me shumë fytyra, i bëri një spjegim të gjatë historisë të Tahirit brenda PS-së edhe pse kjo e nxjerr zbuluar me pyetjen:

Ku ishte talenti i këtij djaloshi, që nuk kishte punuar kurrë në ndonjë zyrë për tu bërë Ministër i Brendshëm?

Qëllimi i fytyrës “djallëzore të Ramës”(njëra nga të shumtat) është që të tregonte më tej se ai i kishte dhënë besim të plotë dhe lënë jashtë kontrollit Tahirin, me qëllim që para “popullit të tij të majtë“, në rast të arrestimit të tij , t’i thotë “I vetmi gabim i imi është që i besova më shumë se sa duhet”.

Si mundet, që një kryeministër q ë ditën e parë në zyrë t’i thotë një 33 vje]ari “Me gjithë ushtrinë që po të jap bëj si të duash ti dhe unë do të të mbështet!”?

Fytyrën e naivit, e njeriut pa përvojë apo të lolos përshkruan Edi Rama me këtë ?

Sa më tej shkon me ligjërimin “A kam unë ndonjë faj”, aq më shumë fytyra ndrron.

Diku nga mezi ve fytyrën e të pacipit, që predikon se e ka mbrojtur Tahirin deri në fund se ai ka qënë Ministri më jetëgjatë dhe m]ë i suksesshëm në Ministrinë e Brendshme (që prej rënies të Kadri Hazbiut-shtesë e imja).

Po cila ishte arsyeja, që Rama e shkarkoi të gjithsukseshmin Tahiri në pranverën e këtij viti?

Për t’ju përgjigjur kësaj pyetje, ndoshta Rama nuk ka gjetur dot fytyrë në garderobën e tij prej aktori tragji-komik.

Më pas , teksa vendos fytyrën e trimit, kryeministri ngre dhe trash zërin për të demaskuar komplotin opozitë-prokurori, që sipas tij është krejt identik me arrestimin e kahershëm të Fatos Nanos.

Por dashje pa dashje fytyra i merr shprehjen e një trimi budalla, sepse qëllimisht harron, që e gjitha fillon jo me fjalë gazetash, por me një dosje të prokurorisë italiane, ku përgjimet përputhen me dëshmitë e para dy viteve të një oficeri policie, të cilin Tahiri, me mbështetjen e Ramës për pak e kalbi në burg.

Afër fundit, pafytyrësia e tij arrin kulmin kur vendos një maskë aristoteliane dhe deklamon “E dua Saimirn, por më shumë dua Drejtësinë!”.  Sigurisht që është e vështirë të mbulojë narcisizmin e tij, se thuajse të gjithë (përjashto Spiropalin) e dinë që Rama nuk do jo Saimirin, por as njerëz më të afërm se ai. Drejtësinë mund ta dojë, po qe se e ka si shkop në dorën e tij.

Pasi e dëgjon, të vjen që Ramës t’ja përplasësh në fytyrë:

“Ore mirë, që deputetët i ke nën thundër, por ti e di këtë popull fare budalla, që e transmeton fjalimin drejtpëdrejt në kanalin tënd televiziv?”

Por në cilën fytyrë se?

Ai nuk ka një të tillë.