Ishte titulli i nje libri te vogel per femije, me figura dhe me nje format te vogel, gati katror, liber i cili me brente ndergegjen kur e rilexoja. Ishte perkthimi i nje libri te huaj, ndoshta autor englez, me nje fabul te thjeshte. Nje majmun(nuk di nese kishte emer)kishte vendosur te ndertonte nje shtepi dhe ftoi ne vere, rreth e rrotull xhungles, elefante, antilopa, zebra , gjirafa, e turlilloj kafshesh, ti vinin ne vjeshte per te festuar hyrjen ne shtepine e re. Po fillimin e punimeve, meqe ishte vere dhe vec se c'ishte per te luajtur, e shtynte per te nesermen. E keshtu vazhduan "te nesermet" deri sa miqte e ftuar, erdhen ne festen e madhe te perurimit dhe nuk gjeten as shtepi dhe as sofer te shtruar! Vetem majmuni qe luante edhe diten e perurimit dhe e gjithe tufa e miqve me luge ne brez, iku e zemeruar.
Kisha nje lloj cfilitje ne shpirt, kur e shfletoja, bile edhe kur e shihja ate liber me nje kopertine bojeqielli dhe me miqte qe e shihnin shtrember majmunin qe i kishte genjyer! E dija qe i ngjaja shume, se i lija gjithnje detyrat pa bere dhe c'i kisha premtuar vetes e shtyja per te nesermen.
Duhej te kalonin shume e shume vjet, dhe te kisha erdhur ne emigracion, per t ekuptuar qe ishte nje brerje ndergjegje e kote dhe qe thenia "pune e sotme mos e lere per neser" nuk eshte me vlere universale.
Majmuni i gjore jo vetem qe mbeti pa shtepi, por duhet te degjonte edhe denglat e miqve, qe ishin gati vetem te mernin pjese ne feste!
Po mos i genjente!- do hidhet menjehere ndonje nga miqte e mij moraliste, qe e urrejne genjeshtren, pa e vrare mendjen shume, se majmuni nuk donte t'i genjente miqte. Perkundrazi, donte t'i gezonte, ose t'i bente pjese te gezimit te tij, qe kishte bere dicka. Ai qe isht eviktima, ishte majmuni vete, ose pjesa e qenies te tij, qe donte te ishte si te gjithe te tjeret, ose me mire te merte etiketen "i vlefshem per shoqerine". Ne liber nuk kuptohej as perse i duhej shtepia majmunit. Bile i gjithe "fundi tragjik" ishte merzitja e miqve dhe jo te lagurit ne shi apo te perveluarit ne diell. Majmuni nuk ishte as i martuar, qe te thuash se e nxiste e shoqja " shiko sa te mire e kane ata shimpazete vilen! dorezat i kane si te lara ne flori! Te hysh brenda te iken truri!". Jo. Majmuni ishte nje beqar i viteve '50, te cilit Natyra ja kishte bere kesmet te hidhej sa ne nje peme ne nje tjeter e te hante banane!
Po "miqte ama u zemeruan"! Dhe mua kjo me bente te pacipe ne syte e shoqerise, pikerisht se i ngjaja majmunit qe i pelqente te luante! Dhe e vuaja kete.
Nga do qe te vertitemi, dalim ne temen e edukimit, ose me mire percjelljes te informacionit tek femijet.
Ne, shoqeria njerezore, duam te rrisim femije te mbare dhe shembullore. Dhe kemi bere nje shabllon(ose me mire disa), brenda te cileve duhet te hyjne femijet, ne stadet e ndryshme te jetes se tyre. Perse? Per ta pasur jeten me te lehte? Per ta shijuar ate?
JO.
Per tu bere te vlefshem per vete, familjen dhe shoqerine! Bullshit!
(vijon)
No comments:
Post a Comment