Minjtë e gjirizave

Edhe ata kanë të drejtë të jetojnë edhe pse janë të pështirë. Nuk janë vetëkrijuar edhe pse duhet të jenë rrejedhojë e evolucionit në këto 7-8 mijë vitet e fundit. Miliona vjet pas daljes së minjve. Që kur janë krijuar gjirizat e para në Babiloni a ndoshta në Kinë. Mund të kenë rrjedhur ng mintë e sojmë të arave, që ushqehen me drithra. Mbase edhe nga minjtë e vegjël të shtëpisë, të cilët vërtet rrojnë në kurriz të njerëzve, por ushqehen me ato, që hamë edhe ne.

Minjtë e gjirizave, janë më të mëdhenj dhe të ndyrë se kanë zgjedhur të jetojnë në gjiriz.

Duket, që mes qelbërsillëkut edhe ushqim ka plot. Ushqim në dekompozim e sipër. Ushqim, i cili mban erë ngordhësirë.

Të tillë ishin Anëtarët e Grupit të Bashkuar Vullnetar (ata, të cilët vërtet hynin vullnetarisht), të cilët në kohën e Mehmet Shqhut, Kadri Hazbiut dhe Mihallaq Ziçishtit paguheshin 1200 lekë në muaj për të spiunuar dhe shpifur ndaj të tjerëve. Ishin të pështirë, se ushqeheshin me kërmë. Një pjesë prej tyre nuk njiheshin se edhe me eprorët e tyre takoheshin natën(krejt si minjtë e gjirizave) dhe villnin e villnin poshtërsi fshehtazi. Njerëzit i urrenin. Edhe më shumë se urrenin minjtë e gjirizave. Ndaj tyre nuk mund të përdornin as “bar miu”.

Në kohën e sotme, skota e tyre nuk është zhdukur. Ka më tepër liri dhe dritë, por ata parapëlqejnë errësirën dhe fshehtësinë, si minj gjirizash që janë. Një pjesë përgjojnë gazeave dhe portaleve online dhe kur shohin se janë prekur, ata, të cilët I mbajnë me bukë (Rama, Berisha, Peleshi apo Meta) fillojnë dhe derdhin vrer pa e nxjerrë turirin e tyre prej miu. Ndoshta jo se kanë frikë të mos zbulohen se cilët janë, por se në instiktet e krijuara gjatë evolucionit, mbajtja erë dhe të qënit pa emër, janë cilësitë e domosdoshme të mbijetesës së tyre.

A mund të zhduket ky lloj qëniesh?

E pamundur.

Njerëzimi gjithmonë do ketë gjiriza.