Të vocërra ishin farat
Me vështirësi i kapnim me sy,
Në tokë edhe gurë kishte,
Gurë të epokave kur dheu dridhej,
Kur nuk ishim ne të dy.
Mes dhëmbësh një lutje pëshpëritëm,
Të trembur mos prishnim magjinë e krijimit
Mes grimcës mikroskopike
Dhe të rëndës tokë,
Ndërsa lehtë ti farën lëshove,
Më pe
Dhe unë të bëra shenjë me kokë.
“Atë çka duhej e bëmë,
Në dheun e etur për jetë hodhëm fara,
Tani mjafton të duhemi,
Marrëzisht të duhemi;
Riti i përjetshëm
Që çel lulet e para!”
No comments:
Post a Comment