Bota që lashë

Ajo botë, të cilën e lashë pas, i detyruar, dhe që i kthehem shpesh e më shpesh ishte e vogël. Ishte e vogël, se duke qënë një qytet me dendësi të lartë, por dhe jo i madh, gjithshka zhvillohej brenda një trekëndëshi me brinjë më të vogla se një kilometër. Aty ishte shkolla, puna, stadiumi, teatri, biblioteka, shëtitorja, klubet, vajzat, Komiteti i Partisë, kinemaja, banka e vetme, Dega e Punëve të Brendëshme, gjykata, Radio Korça. Vetëm varreza ishte më larg se një kilometër. I gjithë vendi ishte i izoluar, por herë herë shikonim edhe njerëz, të cilët vinin nga një botë tjetër, kryesisht të moshuar, veshur me ngjyra të çelura dhe pak të dala mode. Ishin korçarët, që kishin emigruar para Luftës së Dytë dhe që shpesh me përçmim i quanim “qyngjër Bostoni”.

Kishte edhe një botë të dytë ku “arratiseshim” dhe që përbëhej nga librat e lejuar dhe televizioni jugosllav i ndaluar. Sigurisht, që nuk qe një botë e vërtetë, se nëpërmjet pasqyrave tona shihnim pasqyrimin që kishin bërë të tjerët me pasqyrat e tyre, ndaj gjithshka ishte e përzgjatur, e deformuar bukur, e ngjyrosur më fort, si diçka midis pikturave të El Grekos dhe Salvador Dalisë.

Ishte bota ime dhe e brezit tim, ndaj dhe kur u “hapëm” pata dëshirë të udhëtoja, por jo të ikja nga ajo botë e vogël, që tashmë po merrte frymë. E lashë, si e përmënda më sipër, i detyruar, por edhe pse kam shumë mall nuk jam i penduar. Kam parë dhe kam mësuar shumë në këto 20 vite larg botës sime të vogël, të dashur.

Sigurisht, që nuk është e lehtë të largohesh nga një qytet ku ke shkuar periudhat më të bukura të jetës, të cilat pavarësisht nga lloji i regjimit, mbeten fëmijëria dhe rinia. Atje ka mbetur thuajse gjithshka e imja. Një “i paemër” më quan “korçar i lig”, por kush më njeh e di, që nuk mund të ikja nga Korça duke uruar, që qyteti të shkonte tatëpjetë. Aq më tepër, të ndjej “mllef” ndaj përparimit dhe zbukurimit të tij. Më duket se të tilla ndienja nuk mund t’i ketë askush, që ka jetuar në Korçë.

E megjithatë, le të themi se edhe unë, si çdo njeri mesatar, kam komplekset e mija, të cilat mund të lidhen me bindjet politike, me animin filozofik, me dështimet apo sukseset në profesion dhe në jetë, me “zilinë profesionale”, apo edhe thjesht me atë që francezët e quajnë “l’esprit de contradiction”. Detyrimisht, të gjitha sa përmenda më sipër  nuk mund të fshihen, por do dalin në shkrimet e mija në blog.

Dhe duke i dhënë përsëri të drejtë “të paemrit”, tek to ka “mllef, ide démodé, cinizëm dhe nostalgji të pavlera për kohën që jetojmë.”

Eshtë e vërtetë që në to ka Mllef.

Eshte mllefi ndaj hajdutëve që merren me politikë, politikanëve që merren me hajni, profesorëve që shesin notat e provimeve, të paaftëve, që ju zenë vendin atyre, që diplomohen shkëlqyer, pushtetarëve që pushojnë njerëzit nga puna dhe i çojnë në vetvrasje.

Eshtë e vërtetë, që në to ka Ide Demode.

Janë idetë për tu rikthyer të paktën në Korçën e viteve të paraluftës, ku fjala e dhënë ishte fjalë e dhënë, ku edepsëzët quheshin nga të gjithë edepsëzë, ku të pasurit ishin edhe filantropë, ku të ndershmëve ju hiqte kapellën e gjithë “çarshia”.

Eshtë e vërtetë se në to ka Cinizëm.

Ju drejtohet hipokritëve, atyre që të vrasin natën e të qajnë ditën, atyre që lëpijnë këpucët e eprorëve dhe shkelin me këmbë ata , që kanë poshtë.

Në to ka edhe Nostalgji të pavlera.

Eshte e vërtetë edhe kjo. Ka nostalgji për Aleksandra Tashkon, Gaqo Pecin, Spiridon Ilon, Zai Fundon, Profesor Kondën, Hyrmete Bitinckën dhe sa e sa korçarë të tjerë të paqëm e të mirë, që bënin që “batakçinjtë“ të tregoheshin me gisht.

Eshtë kjo Korçë e cila dëshëroj të rikthehet. Edhe me teknologji të lartë. Edhe me ndërtime moderne.

Jo për vete.

Për fëmijët e të gjithë korçarëve, ku përfshihen edhe fëmijët e “korçarit të paemër”.