Muzës

Ti veshit më pëshpërit vargje
Që habinë më sjellin kur i shkruaj,
Dhe pas gdhendjes në trungun e Poezisë,
I harroj.
Në cilat frymëzime të hershme ti netëve shëtit?
Cila Perëndi të jep sisë?
Përse ngulmon, që t’i botoj?
Nuk ka tjetër kush t’i stisë?
Mos më sill vargje të mbledhura,
Kafkave të hijshme të Shekullit të Artë;
Më lerë të hedh ato që ndjej,
Të thjeshtat lutje,
Dritën e dëshpërimit,
Të le në kartë
Dhe më pas i lumtur të të puth në buzë,
Nga shkëndijimet e rimave të ndriçohemi,
Mes gishtave mpleksur të shtrydhim strofat,
Unë dhe ti,
E imja Muzë.