Hëna më pranë se kurrë ishte mbrëmë
Me sy i shquaje dunat e saj.
Pyesje veten:
“Atje nuk ka erë
Si ajo që më bën të dridhem
Se vjen prej tij?
Si mund të krijohen dunat?”
Kodrat e rërës nga dhimbja mblidhen
Edhe nga frika,
Ashtu si ti trembesh nga të shtunat.
Mos prit edhe shumë hënë të tjera,
Shtratit të akulluar t’i vidhesh,
Eja këtu ku e ngrohtë është era
Dhe do ndjesh se më s’do frigesh!
No comments:
Post a Comment