(vijim)
Po mungesa e fatit “in
extremis” për ne do vazhdonte në vitet ’70, kur paraardhësit tanë po argëtoheshin
“allaevropiançe” për shkak të një liberalizmi të shkurtër, me të cilin Komiteti
Qëndror donte të justifikonte mbylljen e institucioneve fetare. Adoleshentët
para brezit tim mundën të mbanin flokë të gjata, minifunde, pantallona kauboj,
mustaqe dhe favorite të gjata, por sa filloi ne të na dirste mustaqja erdhi
pleniumi I IV. Jo më muzikë xhaz apo rok, jo më minifunde dhe flokët ishte e
mira t’i qethje “ballaboks” ose “karre kinezçe”, që të mos bije pre e grupeve
të kontrollit punëtor-fshatar. Në mbrëmjet e vallzimit nuk mund të luaje më i
paçiftuar dhe jashtë pozicionit “tango-vals”, gjë që nuk ishte shumë e këndshme
për vajzat, se kishte adoleshentë “seksualisht të uritur”, të cilët i
shtrëngonin pak si shumë pranë vetes. Nisën edhe “dezhurnet” 24 orëshe, që
ishin ruajtja e shkollës nga “hasmi që nuk flinte”. Në të vërtetë hasmi flinte
që ç’ke me të se as I binte ndërmend për ne, por “heronjtë e heshtur” shkruanin
vetë parrulla kundër pushtetit, për të terrorizuar njerëzit dhe për të ushtruar
sa më egër luftën e klasave.
Brezi im ishte i vetmi që pësoi eksperimentet e mësimit
ushtarak gjatë një dite të plotë të javës, stazhin në punë para studimeve
universitare për djemtë dhe drejtorëve “gdhënj” të shkollave të mesme. Nuk u
morr vesh kurrë se për ç’arsye u propozuan dy të parat, të cilat qëndruan në
fuqi vetëm për 6-7 vjet sa ishte brezi i jonë i pafat, por e fundit, ajo e
vendosjes së arsimtarëve më të paarsimuar në drejtimin e shkollave të mesme
mbeti në fuqi deri sa u ekzekutua Caushesku. Ne kishim drejtor në gjimnaz dikë
që kishte mbaruar për rusisht si i fundit I kursit, kurse gjimnazi tjetër një
specialiste që qepte kopsat në NPV. Mesazhi për të pafatët ishte “nëse doni të
bëheni të parët duhet të jini të fundit!” Dhe kjo na la në fund.
Për brezin e “të pafatëve” ishte rezervuar edhe gjendja më e
rëndë e buxhetit të arsimit dhe si rrjedhojë edhe numuri më i vogël i të gjitha
kohrave i të drejtave të studimit. Nuk mund të studioje po të ishe fëmija i
tretë i familjes që kishte dy fëmijë të studiuarnë universitet dhe po të ishe fëmija
i dytë që nuk i kishe të gjitha notat dhjeta dhe nuk kishe shkëlqyer edhe në
punë vullnetare. Dhe kjo për ata që e kishin “biografinë pa cen” se kush kishte
pasur të afërm të pasur, me Ballin, Legalitetin, kulak, xhandar, me nënë ruse,
të arratisur, me grupin antiparti të Koçit, Tukut, Todit, Beqirit apo Abdylit as në ëndërr nuk i
shikonte dot studimet e larta edhe po të kishte marrë medalje të arta në të
gjitha ciklet shkollore.
“Bëmë me fat dhe hidhmë në pleh!” thotë populli , por ne na
kishin hedhur në pleh dhe nuk kishim as fat. Dhe më keq se të tërë që na
rrethonin, sa mbaruam maturën u prishëm edhe me shokët kinezë, që do të thoshte
se do mbroheshim të vetëm ndaj koalicionit NATO-Traktat i Varshavës. Bash në
kohën që ishim në moshën për në front. Po më e keqja ishte se prishja me kinezët
solli tallonat dhe kur hymë në punë kishim ca leka nëpër duar po nuk kishim për
të ngrënë. Mishi ishte më me kët se çdo gjë, po nuk gjeje dot as bulmet, as
fasule dhe as kafe, përveç pijeve alkolike, të cilave ju drejtuan shumë djem të
brezit tonë, sidomos ata që punonin në fshatra dhe kantiere. Edhe sot e kësaj
dite mes kujtimeve të një pjese nga nesh zenë vend tregimet “kur u bëmë tapë një
ditë me ponç portokalli!” Të pangrënë, gjysëm të dehur dhe duke mos patur ç’të
bënim duhet të martoheshim. Dhe si më fatkeqët e të gjitha kohrave mund të
martoheshim vetëm me bashkëpatriote dhe bashkëpatriotë. S’kishte më as greçka,
as ruska, as bullgarka dhe as polake si kishin marrë një herë e një kohë
shqiptarë të tjerë. Vajzat e gjora të brezit tim gjithashtu nuk ëndërronin dot
për ndonjë francez, gjerman, italian apo suedez nga ata të romaneve, se dhe
turistët e rrallë që hynin në vend nuk i përshëndetje dot as me kokë. Nga pas i ndiqnin një tufë të rekrutuarish nga Sigurimi, që ishin dhe ata te brezit tonë të
pafat.
(vijon)
No comments:
Post a Comment