Shpresa vdes e fundit!

Të gjithë po e presin 14 majin me padurim në Shqipëri. Një pjesë e madhe me shpresën se mund të kufizohet pushteti absolut i Ramës, një pjesë po aq e madhe me shpresën se nuk do humbasin vendet e punës në administratat socialiste dhe një pjesë gjithashtu e madhe, që të shpëtojnë nga kjo marrëzi kolektive dhe ky karagjozllëk histerik.

Në të gjithë botën e qytetëruar (drejt të cilës duam të shkojmë) sheh postera të kandidatëve për kryetarë bashkie, qofshin këta të partive kryesore apo dhe të pavarur. Kanë sloganet e tyre dhe pjesët e palezetshme të fushatave edhe ata, por jo këtë “bufonadë shqiptare”, ku duket se aktorët kryesorë politikë tallen me një popull të nënshtruar.

U duk sikur palaçollëku do e kishte kulmin me përurimin e Nastradinit në Maliq, nga një klloun i afërt me Socialistët , por nuk ndodhi kështu. Një kryeminstër që kërëcen një tallava, një kandidat që ngre dy gishtat e mesit, një i deleguar që i bën thirrje për beqarllëk kryetarit të bashkisë, një fytyrë hijenë që sulmon kundërshtarët duke i quajtur llum, një demagog që zbulon pronat e ambasadores amerikane në Shqipëri, një fytyrë qose që në këto 4 vjet nuk ka bërë gjë tjetër veç ka përgatitur projekte të mrekullueshme për Shkodrën për t’ja u marrë këtë rradhë antikomunistëve dhe një i korruptuar “par excellence”, që premton se do i japë fund korrupsionit më 15 maj. Në mes të kësaj skizofrenie del edhe Ministri i Mbrojtjes dhe thotë që do bjerë shumë shi dhe trembet se mos thithë shumë ujë meqë është Peleshi.

Të detyruara për të mbajtur vendet e punës “cirkut me kllouna që nuk bëjnë të qeshin as fëmijët”, i bashkohen edhe mjekët që i hoqën zorrën qorre Ramës, ndërsa ai premton se do i heqë “zorrën qorre” Shqipërisë duke aluduar për paraardhësit e tij Berisha dhe Meta.

Ndër më qesharakët duket një gjirokastrit, që ngjan me Ceken e Beratit dhe që në vend të kandidojë për Kryetar Bashkie në qytetin me “sokakun e të marrëve”, mundohet të shtojë marrëzinë e gjithë kësaj gjurulldie në kryeqytet.

A është një shfaqje e organizuar dhe me regji të disa regjisorëve amatorë, se është sa tragji-komike aq edhe e pështirë?

E megjithatë njerëzit shpresojnë. Nuk dinë as vetë se në se shpresojnë mes kësaj maskarade të mbushur me të vjella, pështyma, batuta fyese dhe premtimit të të Parit të Vendit se së shpejti do dalë edhe të kërcejë cullak.

E besoj se e bën pas një darke të bollshme, ku është dendur me birrë dhe të nxjerrë edhe bilbilin e të pshurrëçnë kokat e të gjithë shqiptarëve!