Shpesh nuk e kuptoj zellin e shumë gazetarëve, analistëve dhe kriminalistëve për t’u marrë me pyetjen “E vranë Mehmetin apo u vetëvra?”. Vjen nga leximi i librave të verdhë, nga klikimet e njerëzve në internet apo nga një prirje e mendjeve të cekëta për të gjetur komplote ku janë dhe ku s’janë?
Ka një provë e cila është lehtësisht e verifikueshme, që është
letra e tij e fundit para vetvrasjes, e cila mund të verifikohet lehtësisht nëse
është e vërtetë apo e falsifikuar. I jep fund çdo hamendjeje, por duket që nuk
ka vullnet për ta bërë, në mënyrë që t’I kthehen dhe rikthehen kësaj çështjeje
në shtyp dhe mos merren me hallet që ka sot Shqipëria.
Nga ato që kam ditur kur ndodhi ngjarja e beftë dhe nga ato,
që kam mësuar në vite jam i bindur se ka qënë vetvrasje. Po mundohem t’i rendis
arsyet e kësaj bindjeje për të mos shkruar më kurrë për të.
Le të supozojmë atë, të cilën e thonë shumë mbështetës së
vetvrasjes, që Mehmeti ishte figura e dytë e Diktaturës dhe Hoxhat (Enveri dhe
Nexhmija) nuk donin që pas një vdekjeje të mundshme të Enverit ai të vinte në
fuqi dhe të ndryshonte kursin duke ja hedhur gjithë fajet e Diktaturës paraardhësit
të tij dhe duke persekutuar njëkohësisht familjen e Hoxhës. Nuk është pabazë
dhe e palogjikshme, se vërtet diçka e tillë mund të ndodhte. Njëkohësisht duke
qënë paranoiak, Udhëheqësi mund të dyshonte edhe në ndonjë përpjekje të
kryeministrit për ta likuiduar pa i ardhur vdekja natyrale.
Ata, të cilët kanë jetuar në atë kohë, e dinë se figura e
Shehut nuk ishte shumë e dashur për shumicën e popullsisë, duke përfshirë këtu
edhe përkrahësit e regjimit. Në ndryshim nga Diktatori, ai në popull njihej si
njeri I rreptë dhe I pamëshirshëm. Me përjashtim të zonës së Mallakastrës dhe
ndoshta Vlorës, ku e donin dhe kishte influencë, Shehun nuk e donin në Shqipëri.
E megjithatë kjo nuk ishte një pengesë, që Diktatori ta shihte me dyshim bashkëpunëtorin
e tij që prej vitit 1948. Por gjithashtu Mehemeti ishte njeriu me dosjen më të
madhe të mbushur me krime dhe veprime të dyshimta, të cilën Enver Hoxha mund t’ja
përdorte kurdoherë për ta nxjerrë para gjyqit dhe për ta dënuar si “poliagjent”.
Në të gjitha sistemet autokratike ka luftë për pushtet dhe për
t’i pëlqyer Diktatorit. E tillë ka qënë mungesa e simpatisë mesa tyre që
punonin nën Shehun me ata që punonin në Komitetin Qëndror. Edhe pse nuk mund të
ndjehej në popull, se ata hiqeshin shokë në sytë e njerëzve, ministrat nuk I pëlqenin
sekretarët e Komitetit Qëndror, se mendonin se ata hiqnin gjithë punën për
qeverisje dhe partiakët nuk bënin gjë tjetër veç propagandës dhe kritikave.
Ndaj dhe Shehu ishte flamurtari i luftës kundër liberalizmit, ku prekeshin vetëm
partiakët Paçrami dhe Lubonja dhe njëkohësisht Ramiz Alia. Por zelli I tij nuk
pengoi Hoxhën të bënte atë që kishte menduar pasi I ndodhi infarkti i parë dhe
pasi u kuptua se do fillonte ndërprerja e ndihmave nga Kina. Krastitjen e njerëzve të Shehut që ishin në
kryeministri dhe shpalljen e tyre armiq. Me një gur vriste dy zogj, edhe
likuidonte armiqëtë e tij potencialë dhe ju vinte fajin për dështimet në
ekonomi dhe gjendjen jo të mirë ekonomike të popullsisë.
A mendonte që kët operacion të nisur më 1974 ta kurorëzonte
me likuidimin e Mehmetit? Ka shumë të ngjarë.
Po përse Mehmetin duhet ta vrisnin dhe ta paraqisnini si
vetvrasje?
Si përmenda më sipër, Shehu nuk ishte i pëlqyeshëm për
shumicën e popullit shqiptar. Veprimet e tij në kohën e luftës kundër
liberalizmit, kur zbriste nga makina në mes të Tiranës dhe diskreditonte djemtë
me flokë të gjata e kishin bërë simbol të Diktaturës dhe të luftës së klasave.
Në Tiranën e viteve ’70 dhe ’80 qarkullonin shumë histori që dëshmonin egërsinë
e tij.
Në fundin e vitit 1981, Mehmeti ishte bërë si “pulë e lagur”,
që kur “i madhi” e thirri me urgjencë nga Konferenca e Partisë në Korçë dhe më
pas, kur ishte parë nga e gjithë Shqipëria gjatë Kongresit të 8-të, ku binte në
sy shpërfillja e Hoxhës për të. Nga dokumetat e mbledhjeve të Byrosë të
dhjetorit 1981 është parë qartë se Shehun e kishin bërë leckë të gjithë dhe
edhe nëse nuk do përfundonte pas hekurave, Hoxha do e hiqte nga postiiI Kryeminitrit.
Kritikat e hapura edhe të Lenkas dhe Palit në mbledhje, e bëjnë të qartë për
ata që kanë jetuar në atë kohë se tashmë një “figurë e djegur”. Largimi tij nga
detyra ose dhe arrestimi i tij i mëvonshëm ishte i pritshëm sepse me rradhë do
niste hapja e të gjitha “krimeve të tij” përfshi këtu edhe mungesën e vigjilencës që kishte shpënë para
togës së pushkatimit ushtarakët dhe ish-zëvendëskryeminstrat e tij. Diktatorit
madje i pëlqente të luante si macja me miun me viktimat e tij dhe t’i detyronte
të pranonin me gojën e tyre fajet.
Vrasja e tij atë natë
të dhjetorit 1981 nuk ka pikën e kuptimit dhe të logjikës së thjeshtë.
Mehmeti në moshën 68-vjeçare e pa qartazi se i gjithë shërbimi
që i kishte bërë Enverit për 33 vite me rradhë ishte hedhur në “plehra” vetëm
nga një fejesë e gabuar, që kishte shtuar mosbesimin Diktatorit tek krahu i tij
i djathtë. A e vrasin të gjithë njerëzit veten në situate të tilla? Një pjesë
jo e vogël zgjedhin vetvrasjen përballë shkatërrimit të plotë. Mehmet Shehu
kishte falimentuar.
No comments:
Post a Comment