Një histori, që më duket e largët, gati mesjetare (fund)

(vijim)

Në përëpjekje për të bërë diçka për të ndalur këtë abuzim me një projekt aq të rëndësishëm sa Muzeu i Artit Mesjetar, shkrojta një artikull, që u botua në gazeta “Tema”, tek i cili Bashkinë e Korçës e paraqisja si një lloj viktime, sikundër më ishin paraqitur Peleshi dhe Filoja. Shpresoja që gazetarë investigativë do e ndiqnin këtë çështje për të mos lejuar që Muzeu të ndërtohej keq. Vetëm Filoja paraqiti pakënaqësi në korrespondencën me mua, duke ironizuar se “isha kthyer në gazetar investigativ” ndërsa Peleshi nuk u ndje. Marëdhëniet e mia me drejtuesit e Bashkisë pësuan të krisur, por ende mbetën si marëdhënie miqsh që vlerësonin njëri tjetrin.

“Likuidimi” i fondeve me një pjesë të vogël të konstruksionit dhe kriza e madhe greke që zuri fill më 2008, bënë që objekti të mbetej si skelet i përfunduar vetëm në katin e parë. Edhe pse me mendje doja të largohesha nga historia e atij mashtrimi, përsëri më vinte keq për fatin e Muzeut të Artit Mesjetar dhe fondit të tij të mrekullueshëm. E dija që historia e projektit tonë tashmë ishte e mbyllur, por shpresoja se ndërtesa do ndërtohej dhe Muzeu do niste nga funksionimi.

Pas gati 7 vitesh i mbetur si një skelet që rrezikohej të dëmtohej nga koha, fati e solli që në Qeverinë shqiptare të ishte zëvendës kryeministër Niko Peleshi, i cili donte të bënte diçka të mirë për Korçën dhe njëkohësisht të mbyllte një plagë në qytet, shkaktar i së cilës kishte qënë ai vetë bashkë me të afërmin e tij Andrea Mico. Nuk di se cila ishte sasi e fondeve e caktuar për të ribërë projektin as dhe ajo për të realizuar objektin, por besoj se ka qënë jo e vogël, sepse në valle kishte hyrë këtë rradhë “i kudondodhuri” Peter Wilson. Nuk ka qënë e thjeshtë edhe puna e tij, sepse punonte mbi një projekt të dobët, sidomos si planimetri, ndaj edhe për shumë të meta të objektit përfundimtar përgjegjësia bie mbi mashtruesit fillestarë. Kjo e ka diktuar dhe rigjiditetin e tij dhe mungesën e elegancës dhe lehtësisë, që duhet të ketë një muze arti i ndërtuar në shekullin e 21-të.

Duke qënë në prag të zgjedhjeve të vitit 2017, përurimi i Muzeut u bë me bujë dhe rrahje gjoksi nga qeveritarët dhe pushtetarët lokalë, të cilët akuzonin paraardhësit se në ç’gjendje të mjeruar e kishin lënë Muzeun kundërshtarët e tyre politikë. Edhe pse kishin vetë 3 vjet në pushtet edhe pse historia kishte nisur nga socialistët e bashkisë 9 vjet më parë dhe ishte lënë më ditë të hallit, kryesisht për fajin e tyre. Në gjoksrrahje përfshiheshin edhe ambasada greke, e cila nuk kishte idenë se si ishin përdorur dhe ku kishin shkuar fondet që kishte akorduar qeveria greke. Vetë Peter Wilson dërgoi fotot e Muzeut në një nga web-site të shumta të arkitekturës për tu nominuar si vepër e rëndësishme e vitit. Përmbajtja e Muzeut ngjalli interesin edhe pse për shkak të sipërfaqeve të kufizuara veprat e mrekullueshme të artit janë ekspozuar me dhjetra në një faqe muri, ku nuk mund të shijohet vlera e tyre e veçantë.

Në fund, kjo histori e zgjatur me shumë kthesa dhe mashtrime përfundoi me “happy end”. Korçës i mbeti Muzeu edhe pse mund të ishte ndërtuar më parë dhe shumë më mirë. Ata që kishin të bënin me fondet përvetësuan sa mundën prej tyre dhe në fund të gjithë mbetën të kënaqur. Gjithsesi është shumë më mirë se të ishte zgjatur, mashtruar dhe të kishte mbetur i pandërtuar edhe sot e kësaj dite.