Me poshtë janë disa mendime për këmbënguljen në politikën shqiptare. Vijnë kryesisht nga krahasimi i disa prej politikanëve që kanë mbetur gjatë në politikën shqiptare të asaj që quajmë periudha e ndryshimit të sistemit (tranzicioni).
Duhet pranuar se këmbëngulja në çdo fushë të jetës është përgjithësisht e mirë. Veçanërisht kur nuk është si qëllim në vetvete, për të ngulur këmbë se vetëm ti ke të drejtë dhe gjithë ata që të kundërshtojnë e kanë gabim. Këtë mund ta quajmë këmbëngulje tëmotivuar që mund të ketë motive ideologjike, karriere, për interesa të një grupi që përfaqëson, apo edhe thjesht për ego.
Por ka dhe një këmbëngulje të motivuar, që është e rrezikshme se ka si motiv pasurimin personal apo të grupit dhe ndenjies pafundësisht në pushtet për të arritur këto qëllime. Dhe ky pasurim arrihet duke vjedhur dhe abuzuar me pushtetin, se nëse "këmbëngulësi" do i kishte hyrë biznesit privat nuk mund ta quanin të rrezikshme.
Një politikan, që duke qënë dembel apo jo këmbëngulës ka qënë Fatos Nano. Motivet e tij në politikë nuk ishin aspak ideologjike, sepse rastësia e la në Partinë Socialiste (u emërua). Ai kryesoi për një kohë relativisht të gjatë Partinë Socialiste, por duke mos qënë këmbëngulës mbeti jashtë udhëheqjes së saj. Kjo solli një të mirë, sepse tek njerëzit e sotëm duhet mbjellë idea se nuk ka lidera të pazëvendësueshëm dhe se të rëndësishme janë institucionet.
Të kundërtit e Nanos janë Berisha dhe Rama, të cilët kanë shumë ngjashmëri me njëri tjetrin. Janë të motivuar për pushtet të pakufizuar dhe grumbullim pasurie personale apo familjare dhe mund të bëjnë çdo gjë për të arritur këtë qëllim. Provat i kanë dhënë nën dritën e diellit-Berisha prej vitit 1994 dhe Rama qysh prej ardhjes në krye të Bashkisë së Tiranës. Berisha arriti deri aty sa të shkatërronte shtetin e tërë më 1997, të nisej për të marrë pushtetin me dhunë më 1998 dhe të vriste njerëz të pafajshëm më 2011.
Provat ndaj "mospërmbajtjes" të Ramës janë lidhjet me krimin e organizuar, mbështetja dhe përzjerja në mbjelljen e kanabisit dhe nxitja për një protestë të dhunshme më 2011. Të tjera, si vjedhja e buxhetit të shtetit apo "shitja e miqve" janë mëkate më të lehta. Por dëmi kryesor është se ata kanë shkatërruar plotësisht idenë se një shoqëri mund të funksionojë mirë vetëm kur funksionojnë institucionet. Ata i tremben më shumë kësaj se çdo gjëje tjetër se në të kundërt bie idea "vetëm ky lider mund ta bëjë Shqipërinë".
Sigurisht që dhe Berisha bashkë me Ramën nuk do mundnin të realizonin këtë "adhurim të liderit" pa prapambetjen e një pjese të madhe të shoqërisë shqiptare, e cila ka nevojë për "bari" që ta ndjekë pas dhe sa më këmbëngulës dhe intrasisgjent të jetë "bariu" aq më verbërisht e ndjek. Pa faj nuk janë as amerikanët dhe europianët, që përgjithësisht për vendet e vogla nuk duan ndryshime të shpeshta të udhëheqësve, sepse e kanë më të lehtë të merren me të njëjtit njerëz. (Në biseda mes miqsh kam përdorur krahasimin, se nëse do drejtoje Qarkun e Korçës, do e kishe më të kollajshme punën nëse kryeplaku i Gjonomadhit do ishte për një kohë të gjatë i zgjedhur, që mos rrije të merreshe me njerëz të tjerë që do të të thonin të tjera broçkulla.)
A është e thënë, që këta "këmbëngulës" të mbeten gjatë në krye dhe të zëvendësohen më pas nga "këmbëngulës" të tjerë?
Nuk është aspak e çuditshme se asnjë hap nuk është hedhur para gjatë 15 viteve të fundit për konsolidimin e institucioneve, që prej atyre partiake dhe deri në shtetëroret dhe shoqërorët. Të shohësh vetëm "luftën" për kreun e Akademisë së Shkencave, ku "këmbëngulësi" Gjinushi nuk do të shkulet nga drejtimi dhe atëhere kupton mirë se sa keq është gjendja e shoqërisë shqiptare.
No comments:
Post a Comment