Pluhuri i artë vinte nga tingujt
Ndërsa mbi ujëvarën stërmadhe kaloja.
Nuk kujtoja të kishte pasur një natë tillë,
Viteve të lëna pas,
Jetëve të mëparshme,
Paraleleve
Gjithësi.
Nuk kujtoja.
Tërheqja e Gjithësishme kishte fjetur,
A mpirë nga diçka më e fortë.
Gjithshka kryqëzohej ajrive,
Pa përplasje,
Në
nota të kristalta,
Nën
vështrime tejkqyrëse
Asgjë pas mbetur.
Ishte një tjetër botë.
Pata kuptuar të jetës domethënie,
Kisha ndjerë se ajo më donte.
Nuk e kisha parë a prekur,
As për të nuk kisha ëndërruar,
Për tu nisur Gjithësisë flur
Një pyetje pat mjaftuar:
“A je i vetmuar sonte?”
No comments:
Post a Comment