Dizajn

Unë vrapoj përgjatë një rruge

Që më shpie në vendin që dikur blemë.

Dua edhe një herë të shoh të tokës rrudha,

Nga fryjnë erërat

Dhe drenushat ku flenë.

Ende nuk mund të heq të duhurat vija,

Për kasollen drunjtë

Që do thurrim duke përkulur të majave bredha,

E largët sot më duket shumë,

Gati e pakapshme,

Në cakun e fundmë të rrugës plot dredha.

Dua qiellit

Si në një stërmadhe fletë

Pishat të ngjit si letraset.

Më pas të derdh mbi to ngjyrën e dëshpërimit,

Që bie ndesh me të blertën.

Shtratin të ve mes reve puplore,

Atje pranë pasqyrën e grimit,

(Kurrë nuk mund ta lesh pas dore)

Nën të librin mbi të vërtetën.

Gjithshka që na duhet atje do jetë,

(Qiejve mjaftohesh me nektar),

Majat e bredhave mpleksur,

Disa shtëllunga resh,

Përkufizimi se ç’ka është e vërtetë;

E fundit kasolle dhe i pari varr.